Η κορυφογραμμή της Λεπίδας βρίσκεται ανατολικά της Μεγάλης Μουγγίλας και ενώνεται με αυτή αλπικά από ένα μεγάλο διάσελο. Οι περισσότερες αναβάσεις γίνονται από τη δεξιά πλευρά της κορυφής, ωστόσο η κορυφογραμμή έχει τη δική της γοητεία και αξίζει να την επισκεφτούμε.
Στην τελευταία χειμερινή ορειβασία υποχωρήσαμε στα μισά της διαδρομής εξαιτίας του μαλακού χιονιού. Το αλπικό έχει πολλά βράχια και το μαλακό χιόνι λειτουργεί σαν παγίδα μιας και είναι αρκετά εύκολο να τραυματιστούμε σε κάποια τρύπα ανάμεσα από αυτά. Με καλές χειμερινές συνθήκες η διάσχιση της κορυφογραμμής είναι πιο ασφαλής. Έχει μεγάλη σημασία το χιόνι να είναι σφιχτό και να έχουμε όσο γίνεται καλό και σίγουρο πάτημα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της διαδρομής είναι η έλλειψη σκιάς κάτι που κάνει τη συγκεκριμένη πορεία απαγορευτική τις μέρες με έντονη ζέστη. Δάσος υπάρχει μόνο στο πρώτο μικρό κομμάτι της ορειβασίας. Από τη Λεπίδα βλέπουμε όλες τις κορυφές που βρίσκονται ανατολικά από τον κύριο όγκο του Ερυμάνθου όπως και τον Προφήτη Ηλία.
Από την Άνω Βλασία διακρίνεται το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου από όπου ξεκινάει η πορεία. Ακόμη ένα σημαντικό στοιχείο είναι η έλλειψη νερού σε όλο το μήκος της διαδρομής ενώ δεν υπάρχει κανένα ορειβατικό σημάδι. Η διαδρομή δεν προτείνεται για πεζοπόρους που κάνουν τις πρώτες τους εκδρομές. Στην τελευταία μας βόλτα πραγματοποιήσαμε μια ανάβαση χωρίς χιόνι και μπορέσαμε να δούμε τα δύσκολα σημεία της διαδρομής ενώ το περπάτημα ήταν πολύ πιο εύκολο.
Διαδρομή
Από την Άνω Βλασία ακολουθούμε το δρόμο προς τον καταρράκτη του Ταξιάρχη. Στο σημείο που ο δρόμος κατηφορίζει συνεχίζουμε δεξιά περνώντας πάνω από το ρέμα. Λίγο παραπάνω θα πρέπει να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να κινηθούμε προς το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Μερικά μέτρα πριν το εκκλησάκι θα δούμε μια περιφραγμένη στάνη. Σε αυτό το σημείο ξεκινάει η περιπέτεια.
Αρχίζουμε να περπατάμε αριστερά από την περίφραξη και μπαίνουμε στο δάσος με τα έλατα. Η πορεία μας είναι παράλληλη με τη στάνη αλλά ταυτόχρονα παίρνουμε και ύψος. Για λίγη ώρα ακολουθούμε μια μαύρη σωλήνα που κατεβαίνει από το δάσος. Η κλίση του εδάφους είναι μεγάλη και θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Σε είκοσι περίπου λεπτά θα ανέβουμε την απότομη πλαγιά για να βγούμε στη ράχη αριστερά. Σε όλο το μήκος της ράχης υπάρχει περίφραξη που μας δυσκολεύει να συνεχίσουμε. Θα χρειαστεί να βρούμε κάποιο σημείο που να μπορούμε να την περάσουμε για να βγούμε από την άλλη πλευρά. Η περίφραξη υπάρχει για να μην φεύγουν τα ζώα. Αφού βρούμε κάποιο πέρασμα στη συνέχεια θα δούμε το μονοπάτι. Η πορεία είναι ξεκάθαρη.
Ανηφορίζουμε μέχρι να φτάσουμε σε ένα παλιό πέτρινο κτίσμα. Από αυτό το σημείο κινούμαστε ανάμεσα από τις βελανιδιές προς τον ώμο από πάνω μας. Το μονοπάτι είναι ευκρινές. Αρκετά πιο ψηλά η διαδρομή συνεχίζει προς τα αριστερά μέχρι ένα χαρακτηριστικό μοναχικό δέντρο.
Τραβερσάρουμε με προσοχή και περνάμε μια σάρα η οποία με χιόνι η βρεγμένο έδαφος γλιστράει αρκετά. Μετά τη σάρα η διαδρομή γίνεται πιο εύκολη. Στο βάθος θα δούμε ένα τελευταίο έλατο. Πάμε προς αυτό και πλέον απέχουμε λίγα μέτρα από την κορυφογραμμή.
Φτάνοντας σε αυτήν η πορεία μας είναι ξεκάθαρη. Ακολουθούμε την κορυφογραμμή αποφεύγοντας τα επικίνδυνα σημεία ή συνεχίζουμε πιστά πάνω σε αυτή βάζοντας χέρια στα απότομα σημεία. Η θέα είναι εντυπωσιακή και χωρίς χιόνι νιώθουμε μεγαλύτερη ασφάλεια.
Με προσοχή κινούμαστε μέχρι το ψηλότερο σημείο όπου θα δούμε μια μικρή ορειβατική πλακέτα. Για να φτάσουμε στην κορυφή χρειαστήκαμε τρεισήμισι ώρες με μικρές στάσεις. Ο γυρισμός διαρκεί μια ώρα λιγότερο.
Για να βγει η παραπάνω ορειβασία χρειάζεται υπομονή μιας και δεν υπάρχει ορειβατική σήμανση. Ειδικά το πρώτο κομμάτι στο δάσος είναι σπαζοκεφαλιά μέχρι να βγούμε στον ώμο. Καλό είναι να έχουμε ένα χάρτη μαζί και κάποια εφαρμογή στο κινητό για να μπορούμε να δούμε το στίγμα μας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
κείμενο – φωτογραφίες – βίντεο: Πάνος Μπαμπαλούκας
