Το Νεπάλ βρίσκεται στην Ασία και συνορεύει στο νότο με την Ινδία και στο βορά με την Κίνα και το ημιαυτόνομο Θιβέτ. Έχει πληθυσμό 30,03 εκατ. κατοίκους και είναι παγκόσμια γνωστό για τα ορεινά τοπία. Τα Ιμαλάια, με τις ψηλότερες κορυφές στον κόσμο, τους παγετώνες και τα μεγάλα ποτάμια που τροφοδοτούν την Ινδία.
Την άνοιξη οι θερμοκρασίες στο Νεπάλ κυμαίνονται από τους 40 βαθμούς στις ζούγκλες και φτάνουν μέχρι και μείον 40 στις ψηλές κορυφές. Είναι φοβερό ότι στην ίδια χώρα μπορεί να δει κανείς ρινόκερους και κροκόδειλους, αλλά και ζώα που επιβιώνουν σε μεγάλα υψόμετρα και κρύες συνθήκες.
Η χώρα σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στην αγροτική οικονομία και λιγότερο στον τουρισμό. Λίγες βιομηχανικές μονάδες λειτουργούν στα νότια σύνορα. Παρόλα αυτά το 70% των κατοίκων ασχολούνται με τη γεωργία. Το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα φτάνει τα 1000 δολάρια κατατάσσοντας το Νεπάλ στις φτωχότερες χώρες της περιοχής.
Η οικονομία της χώρας δοκιμάστηκε με τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα σε παραστρατιωτικές μαοϊκές ομάδες και τον εθνικό στρατό και διήρκησε από το 1996 μέχρι το 2006. Ακόμη υπάρχουν περιοχές που είναι επικίνδυνες για επίσκεψη.
Αφού ξεπεράστηκε ο εμφύλιος πόλεμος, αφήνοντας πίσω κατεστραμμένη την οικονομία της χώρας και ανεργία κοντά στο 40%, το δεύτερο μεγάλο πλήγμα ήρθε από τους ισχυρούς σεισμούς που έγιναν τον Απρίλιο και το Μάιο του 2015. Οι σεισμοί άφησαν πίσω 9.000 νεκρούς και έμειναν άστεγοι 3,5 εκατ. άνθρωποι. Μέχρι και σήμερα η χώρα δεν έχει συνέλθει.
Ένα μικρότερο μέρος του πληθυσμού ζει από τον τουρισμό. Η πεζοπορία στα Ιμαλάια είναι το όνειρο των περισσότερων ορειβατών παγκοσμίως και σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη σε αυτό το σημείο της γης.
Κατμαντού
Η Κατμαντού είναι η πρωτεύουσα του Νεπάλ και βρίσκεται περίπου στο κέντρο της χώρας. Έχει πληθυσμό 1,5 εκατ. κατοίκους και είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1500μ. Οι υποδομές της πόλης είναι ελλιπείς και το οδικό δίκτυο όπως και τα πεζοδρόμια είναι σε κακή κατάσταση.
Η πόλη ακόμη και σήμερα προσπαθεί να ορθοποδήσει από το σεισμό. Η καθημερινότητα στην Κατμαντού είναι διαφορετική από τη δύση. Οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνουν ένα άλλο μοντέλο ζωής.
Από τη στιγμή που θα μπει κάποιος σε ένα ταξί βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, βρίσκεται αντιμέτωπος με τους έντονους ρυθμούς της πόλης. Θα χρειαστούμε παραπάνω χρόνο για να επεξεργαστούμε το νέο σκηνικό που υπάρχει γύρω μας. Ο τρόπος που οδηγούν επίσης είναι διαφορετικός. Τα αυτοκίνητα κινούνται στα όρια, όπως και τα μηχανάκια αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο φαίνεται να βρίσκουν τον τρόπο να μην τρακάρουν.
Κατά κάποιο τρόπο οι πρώτες εικόνες μας βάζουν στο κλίμα για όσα θα ακολουθήσουν. Από τα κτίρια και τους δρόμους μέχρι και τα άπειρα καλώδια που τυλίγουν τις κολώνες όλα δείχνουν διαφορετικά.
Το περπάτημα στους δρόμους της πόλης αποτελεί και αυτό μια πρόκληση. Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια τρυπώνουν παντού. Η κόρνα ηχεί συνέχεια σαν προειδοποίηση. Όλα τα οχήματα περνάνε ξυστά από δίπλα μας. Παρά τα πολλά κορναρίσματα δεν βλέπουμε καβγάδες στο δρόμο. Υπάρχουν και οχήματα που έχουν αυτοκόλλητα στο πίσω μέρος και γράφουν ¨παρακαλώ πάτησε την κόρνα¨. Τουλάχιστον την πρώτη μέρα χρειάζεται υπομονή μέχρι να συνηθίσουμε τη νέα πραγματικότητα.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι οι τιμές. Τα παζάρια είναι στην καθημερινότητα. Μπορεί κανείς να κάνει παζάρι στο ταξί, στα ψώνια στα μαγαζιά, στους μικροπωλητές στο δρόμο και όπου αλλού δεν υπάρχει στάνταρ τιμή. Τα εστιατόρια έχουν σταθερές τιμές και δεν κάνουμε παζάρια.
Όταν επικρατούν συνθήκες άπνοιας ο αέρας της πόλης επιβαρύνεται από τη σκόνη και το καυσαέριο. Με δυσκολία διακρίνεται το μπλε του ουρανού ενώ η σκόνη στη μύτη είναι κάτι παραπάνω από αισθητή. Η κακή κατάσταση των δρόμων αφήνει το χώμα να σηκώνεται ψηλά στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης.
Η περιοχή με τους περισσότερους τουρίστες ονομάζεται Thamel. Εδώ συναντά κανείς ορειβάτες από όλα τα μέρη της γης και χίπηδες. Στην περιοχή υπάρχουν δεκάδες καταστήματα με ορειβατικά είδη και δώρα για τουρίστες.
Θα περίμενε κανείς ότι στην τουριστική πλευρά της πόλης οι συνθήκες θα ήταν διαφορετικές αλλά αυτό δεν ισχύει. Τα αυτοκίνητα όπως και τα μηχανάκια τρυπώνουν στα στενά δρομάκια με τα μαγαζιά. Κάποιες φορές αναγκαζόμαστε να μπούμε στις εισόδους των καταστημάτων για να τα αποφύγουμε.
Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν αποφάσιζαν να κάνουν κάποιους δρόμους πεζόδρομους. Είναι να απορεί κανείς πως δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Έτσι η χαλαρή βόλτα στο κέντρο μετατρέπεται σε περιπέτεια.
Στο Thamel υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία. Τα πιο πολλά είναι οικονομικά με μέση τιμή γύρω στα 15 δολάρια το δίκλινο. Βέβαια υπάρχουν και πιο ακριβά.
Το πιο γνωστό μέρος της πόλης είναι η πλατεία Durbar με τους Ινδουιστικούς ναούς. Η αρχιτεκτονική είναι έντονη και τα κτίρια φαίνονται να είναι σμιλευμένα από τους καλύτερους τεχνίτες. Ορισμένα από αυτά βρίσκονται στο στάδιο της επισκευής μια που έπαθαν μεγάλες ζημιές από το σεισμό. Η ευρύτερη περιοχή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ενώ ευτυχώς σε αυτό μέρος της πόλης δεν επιτρέπονται τα μηχανοκίνητα μέσα. Αξίζει να δει κανείς και τη φωτογραφική έκθεση με την ιστορία του Νεπάλ.
Στο Νεπάλ οι δύο κυριότερες θρησκείες είναι ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός. Στην Κατμαντού υπάρχουν ναοί και των δύο θρησκειών. Στα βόρεια προάστια υπάρχει ένας λόφος με βουδιστικούς ναούς από όπου μπορεί κανείς να δει όλη την πόλη. Ο λόφος ονομάζεται Swayambhu Buddha Park. Γύρω από τους ναούς υπάρχουν μαϊμούδες ενώ με λίγη τύχη μπορεί να δει κανείς μαϊμούδες και μέσα στην πόλη στα πιο απίθανα μέρη. Οι ναοί του λόφου είναι όμορφοι με ωραία αρχιτεκτονική αλλά περιμετρικά από τα κτίρια ο τόπος έχει γεμίσει με σκουπίδια από τους επισκέπτες.
Η Κατμαντού έχει ενδιαφέρον σαν πόλη αλλά για όσους δεν αντέχουν το θόρυβο και τη δυσκολία στη μετακίνηση η διαμονή μπορεί να είναι δύσκολη.
Ένα άλλο σημαντικό και θλιβερό στοιχείο της πόλης είναι η μόλυνση από τα σκουπίδια. Πιθανότατα δεν υπάρχει κάποια διαχείριση για το μάζεμα των σκουπιδιών η τουλάχιστον αυτό που υπάρχει είναι πολύ λίγο για την πόλη, με αποτέλεσμα να υπάρχουν παντού σκουπίδια. Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα μια που συχνά βλέπει κανείς να μαζεύουν στις άκρες του δρόμου τα σκουπίδια και απλά να τα καίνε εκεί που περπατάει ο κόσμος. Οπότε κάποιες μέρες η μυρωδιά του πλαστικού μπορεί να είναι ενοχλητική.
Το ίδιο ισχύει και για τα ποτάμια. Τουλάχιστον σε ένα μεγάλο ποτάμι που διασχίζει την πόλη είδαμε τις αποχετεύσεις να καταλήγουν μέσα σε αυτό από σωλήνες, ενώ ήταν γεμάτο με πλαστικές σακούλες. Συνήθως οι χώρες που έχουν κακή οικονομία έχουν προβλήματα στη διαχείριση των σκουπιδιών. Μπορεί να μην υπάρχει κακή πρόθεση από τους ανθρώπους αλλά όταν δεν υπάρχουν χρήματα τα θέματα της καθημερινότητας αφήνονται στην τύχη τους.
Οι δρόμοι στο Νεπάλ
Το ταξίδι στο Νεπάλ δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν τρεις τρόποι για να μετακινηθεί κανείς στο εσωτερικό της χώρας. Το αεροπλάνο, τα λεωφορεία και η ιδιωτική μετακίνηση με κάποιο τζιπ.
Οι εσωτερικές πτήσεις δεν έχουν την καλύτερη φήμη οπότε αρκετοί τουρίστες τις αποφεύγουν.
Τα λεωφορεία είναι ίσως τα πιο διαδεδομένα και οικονομικά ωστόσο και σε αυτά υπάρχει ένα ρίσκο. Οι δρόμοι που οδηγούν στα βουνά είναι σε κακή κατάσταση και στενοί. Οι προσπεράσεις αρκετές φορές γίνονται οριακά ενώ και τα ίδια τα λεωφορεία είναι κάπως γερασμένα. Ο εθνικός δρόμος ειδικά προς τα βουνά, αποτελείται από μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μποτιλιαρίσματα.
Αυτόν τον καιρό γίνονται έργα έξω από την Κατμαντού και υπάρχουν καθυστερήσεις. Πολλές κατασκευές γίνονται χειρωνακτικά όπως τα παλιά χρόνια. Μπορεί να δει κανείς ανθρώπους να σπάνε τις πέτρες με σφυριά, με αποτέλεσμα τα έργα να προχωράνε με πολύ αργούς ρυθμούς. Ένα άλλο μεγάλο θέμα είναι η σκόνη. Σε αρκετά σημεία δεν υπάρχει άσφαλτος οπότε σηκώνεται σκόνη σε ακραίο βαθμό.
Για όσους ονειρεύονται ταξίδι με μηχανή στην περιοχή μάλλον δεν είναι η καλύτερη ιδέα.
Ο τρίτος τρόπος είναι η μετακίνηση με τζιπ. Από άποψη άνεσης σίγουρα συμφέρει αλλά κοστίζει περισσότερο. Κατά μήκος της εθνικής οδού υπάρχουν πολλά μαγαζιά για φαγητό και νερό τα οποία διαφέρουν από αυτά που έχουμε στη χώρα μας. Η υγιεινή σε αυτά μάλλον θα μας δυσκολέψει.
Ορειβασία στο Νεπάλ
Το Νεπάλ για ένα πράγμα είναι γνωστό. Για τα Ιμαλάια. Η ορειβασία σε αυτά τα μέρη προσφέρει μοναδικές εικόνες και εμπειρία σε μεγάλα υψόμετρα. Παρά τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσει κανείς σίγουρα αξίζει τον κόπο.
Ωστόσο υπάρχουν πολλές διαφορές από τη χώρα μας. Τα ελληνικά βουνά σε μεγάλο βαθμό είναι ελεύθερα. Μπορεί κανείς να ανέβει όπου θέλει χωρίς να ζητήσει την άδεια κανενός. Στα Ιμαλάια τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Η ορειβασία σε μεγάλο βαθμό είναι ελεγχόμενη. Για να μπούμε σε αυτά χρειαζόμαστε άδεια από το υπουργείο τουρισμού. Η άδεια για παράδειγμα για την κοιλάδα του Langtang κοστίζει 45 ευρώ.
Από 1 Απριλίου του 2023 βγάλανε ένα νέο νόμο ο οποίος υποχρεώνει κάθε ορειβάτη να έχει μαζί του έναν οδηγό βουνού η κουβαλητή. Οι οδηγοί βουνού κοστίζουν πιο πολύ ενώ οι κουβαλητές λιγότερο.
Οι οδηγοί και οι κουβαλητές ασχολούνται με το καθημερινό πρόγραμμα στο βουνό. Για 7 μέρες το κόστος του κουβαλητή είναι κοντά στα 240 ευρώ. Ο κουβαλητής κλείνει τα δωμάτια, προτείνει ώρα αναχώρησης και γενικά ασχολείται με τα οργανωτικά.
Η πληρωμή γίνεται στον υπεύθυνο του τουριστικού γραφείου και αυτός δίνει τα χρήματα στον κουβαλητή. Πέρα από το καθημερινό ποσό που παίρνει για το trekking μας υποχρεώνουν να πληρώσουμε και το εισιτήριο του λεωφορείου αλλά και για τις δύο μέρες του ταξιδιού. Δηλαδή αν ένα trekking διαρκεί 7 μέρες και το ταξίδι με το λεωφορείο 2 μέρες, πληρώνουμε 9 μέρες τον κουβαλητή η οδηγό συν τα εισιτήρια του. Τα φαγητά του και η διαμονή του είναι κανονισμένα από το τουριστικό γραφείο.
Για όσους δεν έχουν παρέα για τα βουνά η βοήθεια τους είναι πολύτιμη. Για κόσμο που έχει μάθει να ανεβαίνει αυτόνομα και με τους δικούς του όρους μάλλον δεν είναι ότι καλύτερο.
Απαγορεύσεις υπάρχουν και στα βουνά. Στα Ιμαλάια δεν ανεβαίνουμε όπου θέλουμε. Ακόμη και αν δει κανείς μια όμορφη κορυφή που μπορεί να την “έχει” ορειβατικά, υπάρχει μεγάλη περίπτωση να μην του επιτραπεί η ορειβασία. Για όλες τις κορυφές που είναι πάνω από 6.000μ χρειαζόμαστε άλλη άδεια πιο ακριβή και οδηγό.
Στο Langtang για παράδειγμα, απαγορεύεται η ανάβαση στη δεξιά πλευρά του ποταμού, από εκεί που ξεκινάνε οι ψηλές κορυφές. Πρόσβαση σε αυτά τα μέρη έχουν μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι. Για να ανέβουμε σε κάποια ψηλή κορυφή θα πρέπει να έχουμε ενημερώσει και να είμαστε με οργανωμένο γκρουπ από κάποιο γραφείο. Γενικά δεν μπορούμε να κάνουμε του κεφαλιού μας.
Ο λόγος των ελέγχων και περιορισμών μας είπανε ότι οφείλεται στα ατυχήματα και δυστυχήματα που γίνονται. Ωστόσο για εμάς η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ειδικά όταν οι διαδρομές είναι αστείες είναι υπερβολή να υπάρχει οδηγός. Στα γνωστά trekking περπατάει αρκετός κόσμος και υπάρχει μια σχετική ασφάλεια. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η υποχρέωση πρόσληψης ενός οδηγού προσφέρει χρήματα σε περισσότερους ανθρώπους.
Στις ορεινές διαδρομές θα δούμε και τους γνωστούς παγκοσμίως Sherpa. Φημίζονται για τις ορειβατικές τους ικανότητες και την αντοχή τους στο κουβάλημα. Βέβαια τη δουλειά την κάνουν ξεκάθαρα για λόγους επιβίωσης. Η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας τους αναγκάζει να κουβαλάνε μεγάλα φορτία στην πλάτη τους. Οι μισθοί για αυτή τη δουλειά είναι χαμηλοί. Στα μεγάλα βουνά με τους πλούσιους ορειβάτες τουρίστες οι sherpa είναι αυτοί που κάθε χρόνο ανοίγουν τις διαδρομές περνώντας σταθερά σχοινιά.
Πιθανότατα χωρίς αυτούς ούτε οι μισοί ορειβάτες δεν θα έφταναν στις κορυφές. Δυστυχώς η δύσκολη αυτή εργασία έχει μεγάλο τίμημα μια που πολλοί έχουν πεθάνει είτε από κάποιο ατύχημα είτε από χιονοστιβάδες.
Πέρα όμως από τους Sherpa υπάρχουν άλλες δυο φυλές στα βουνά, οι Tamang και οι Bhota. Και αυτοί ασχολούνται με τα βουνά και εργάζονται σε αυτά. Οι Tamang θεωρούνται το ίδιο δυνατοί με τους sherpa. Οι Bhota μας είπαν ότι ασχολούνται περισσότερο με τη φιλοξενία στα βουνά.
Κοιλάδα Langtang
Το trekking του Langtang είναι ένα από τα πιο γνωστά στο Νεπάλ. Μαζί με τα trekking του Έβερεστ, της Αναπούρνα και του Μανασλού αποτελούν τα πιο δημοφιλή.
Βρίσκεται 200 χλμ βόρεια από την Κατμαντού. Με λεωφορείο για να φτάσει κανείς θα χρειαστεί περίπου 9 ώρες. Το μήκος του τρέκινγκ με επιστροφή είναι 77 χλμ. Οι περισσότεροι το κάνουν σε 7 μέρες αλλά βγαίνει και σε 5 μέρες.
Για να ξεκινήσουμε θα πρέπει να φτάσουμε στο Syabrubesi. Είναι ένα ορεινό χωριό χτισμένο στα 1.500μ. Δεν είναι ιδιαίτερα γραφικό ενώ και εδώ η φτώχεια είναι εμφανής. Όπως και στην Κατμαντού έτσι και εδώ γύρω από το χωριό υπάρχουν πολλά σκουπίδια τα οποία τα καίνε στο πλάι των δρόμων. Σε αυτό το χωριό δεν χρειάζεται να μείνει κανείς για παραπάνω από μια μέρα. Τα λεωφορεία φτάνουν το απόγευμα και την επόμενη μέρα το πρωί μπορούμε να ξεκινήσουμε το περπάτημα.
1η μέρα
Syabrubesi 1.500μ – Lama Hotel 2.500μ
Ξεκινάμε από το κέντρο του χωριού με κατεύθυνση το ποτάμι. Περνάμε ένα φυλάκιο του στρατού και φτάνουμε στην κρεμαστή γέφυρα (πεζών), με την ταμπέλα που μας ειδοποιεί ότι μπαίνουμε στο πάρκο του Langtang. “Σε περίπτωση που σας πει κάποιος να πάτε από τη δεξιά πλευρά του ποταμού μην το κάνετε. Θα περπατήσετε πάνω σε δασικό δρόμο που περνάνε φορτηγά και μηχανάκια και δεν είναι όμορφα. Προτιμήστε την αριστερή πλευρά με το μονοπάτι”.
Αμέσως μετά τη γέφυρα περνάμε μέσα από έναν οικισμό και συνεχίζουμε στο μονοπάτι. Έπειτα καταλήγουμε σε μια δεύτερη κρεμαστή γέφυρα που μας οδηγεί απέναντι στο δασικό δρόμο που έρχεται από το χωριό. Από εκεί θα περπατήσουμε για λίγη ώρα πάνω στο δρόμο προς τα αριστερά.
Παραπάνω θα δούμε τα έργα που γίνονται για την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού φράγματος. Η παρέμβαση στο ρέμα είναι τεράστια αλλά μάλλον το έργο χρειάζεται για την παραγωγή ρεύματος. Μην ξεχνάμε ότι σε αυτό το μέρος της γης οι συνθήκες είναι αρκετά δύσκολες.
Όλη η διαδρομή είναι γεμάτη με teahouse που παρέχουν νερό και φαγητό. Προσοχή στο σημείο που το μονοπάτι διακλαδώνεται με τη διαδρομή που πηγαίνει προς μια αλπική λίμνη στα δεξιά. Εμείς συνεχίζουμε αριστερά. Υπάρχει ταμπέλα που δείχνει τη σωστή πορεία.
Σύντομα το μονοπάτι μπαίνει στο δάσος. Η ζούγκλα είναι εντυπωσιακή ενώ με λίγη τύχη μπορεί να δούμε μαϊμούδες και ελάφια. Η διαδρομή ελίσσεται κάτω από πελώρια δέντρα που μας προσφέρουν σκιά. Σε περίπτωση βροχής θα πρέπει να προσέχουμε στα πέτρινα σκαλοπάτια.
Στη μέση της πορείας θα χρειαστεί να περάσουμε το ποτάμι άλλες δυο φορές από τις γέφυρες. Στο τέλος ανηφορίζουμε σε μεγάλη κλίση μέχρι το Lama Hotel. Η περιοχή εδώ δεν είχε τίποτα μέχρι που χτίστηκε το πρώτο ξενοδοχείο (Lama Hotel). Στη συνέχεια χτίστηκαν και άλλα ξενοδοχεία. Με τον καιρό δημιουργήθηκε ένα μικρό χωριό το οποίο πήρε το όνομα του πρώτου ξενοδοχείου. Για να φτάσουμε μέχρι εδώ θα χρειαστούμε περίπου 6 ώρες.
2η μέρα
Lama Hotel – Χωριό Langtang 3.500μ
Τη δεύτερη μέρα θα καταλήξουμε στο αλπικό. Ξεκινάμε μέσα από το δάσος στο απότομο μονοπάτι και κινούμαστε κοντά στο ποτάμι. Παραπάνω θα συναντήσουμε τα πρώτα πλατώματα από όπου έχουμε πιο καθαρή θέα προς τις κορυφές. Μετά το δάσος κινούμαστε σε φαρδύ μονοπάτι. Και σε αυτό το τμήμα της διαδρομής υπάρχουν πολλά “tea house”.
Στα αριστερά μας βρίσκεται το σύμπλεγμα κορυφών του Langtang. Οι κορυφές αυτές είναι μόνιμα χιονισμένες.
Πριν φτάσουμε στο νέο χωριό του Langtang περνάμε από ένα μέρος που έχει συμβεί μεγάλη κατολίσθηση. Στο σημείο αυτό ήταν χτισμένο το παλιό χωριό, το οποίο εξαφανίστηκε πριν από 8 χρόνια από το μεγάλο σεισμό. Όλα τα σπίτια θάφτηκαν από τόνους βράχων και πάγου παρασύροντας στο θάνατο 175 κάτοικους αλλά και ξένους ορειβάτες. Τα περισσότερα πτώματα ανασύρθηκαν από τα χαλάσματα ωστόσο 100 άνθρωποι δεν βρέθηκαν ποτέ.
Το νέο χωριό χτίστηκε παραπάνω σε μια πεδιάδα και το σημείο φαίνεται αρκετά πιο ασφαλές. Μέσα στο χωριό υπάρχει ένα μνημείο με τα ονόματα όσων πέθαναν στο σεισμό. Η περιοχή είναι πανέμορφη και ίσως αξίζει να μείνει κανείς εδώ για παραπάνω από μια μέρα. Για να φτάσουμε ως εδώ θα χρειαστούμε περίπου 6 ώρες.
3η μέρα
Χωριό Langtang – Χωριό Kyanjin Gompa 3.850μ
Την τρίτη μέρα η διαδρομή είναι πιο εύκολη με μικρότερη υψομετρική διαφορά. Από τα 3.500μ θα πάμε στα 3.850μ. Κινούμαστε σε αλπικά τοπία έχοντας δεξιά και αριστερά ψηλές κορυφές με χιόνια. Το μονοπάτι είναι ήπιο. Λίγο παραπάνω θα συναντήσουμε μικρά ρυάκια και ένα βουδιστικό ναό. Πλέον βρισκόμαστε στην καρδιά των βουνών. Οι κορυφές είναι εντυπωσιακές.
Φτάνοντας στο χωριό θα δούμε στα αριστερά μας έναν παγετώνα.
Η έλλειψη οξυγόνου είναι πλέον εμφανής. Είναι πολύ πιθανό να μας πιάσει πονοκέφαλος και να νιώθουμε υποτονικοί. Στα 4.000μ συνήθως αρχίζει η προσαρμογή και ο εγκλιματισμός για να πάμε παραπάνω.
Το χωριό Kynajin Gompa είναι πολύ όμορφο. Λίγο ψηλότερα υπάρχει ένας ναός. Από εδώ ξεκινάνε αρκετά μονοπάτια για τις γύρω κορυφές, τον παγετώνα και την αλπική λίμνη. Η διαδρομή ως εδώ διαρκεί 3 ώρες.
4η μέρα
Kyanjin Gompa – πρώτη και δεύτερη κορυφή Kyanjin Ri 4.770μ
Η τέταρτη μέρα είναι η πιο δύσκολη. Καλό είναι να ξεκινήσουμε αρκετά πρωί για να δούμε το πρώτο φως στις χιονισμένες κορυφές. Από τις 5 και μισή χαράζει και μπορούμε άνετα να περπατήσουμε χωρίς φακούς.
Το μονοπάτι για τις δύο κορυφές είναι εμφανές και βρίσκεται πάνω από το χωριό. Εκτός από το μειωμένο οξυγόνο η κλίση της ανάβασης είναι πολύ απότομη, αναγκάζοντας μας να περπατάμε αργά και να αναπνέουμε με δυσκολία.
Φτάνοντας στην πρώτη κορυφή νιώθουμε ανακούφιση αλλά και ικανοποίηση για την επίτευξη του στόχου. Αξίζει να κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες αλλά και για να χαλαρώσουμε. Η δεύτερη και ψηλότερη κορυφή είναι ορατή από εδώ και αγγίζει τα 4.700μ.
Αν και κουρασμένοι τα καταφέραμε να πάμε μέχρι εκεί. Η θέα από εδώ είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή. Γύρω μας υπάρχουν κορυφές που ξεπερνάνε τα 7.000μ και άλλες που είναι κοντά στα 6.000μ. Ορατοί είναι και οι παγετώνες που δημιουργούνται από τη συσσώρευση του χιονιού. Για να επιστρέψουμε μπορούμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση και να μπούμε δεξιά στο μεγάλο λούκι. Κατεβαίνοντας υπάρχει μια διακλάδωση που μπορεί να μας βγάλει στο αρχικό μονοπάτι πάνω από το χωριό, η να πάμε μέχρι κάτω μέσα από το λούκι και στο τέλος να πάμε δεξιά προς το χωριό.
Στη συνέχεια της ημέρας ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και κατηφορίσαμε μέχρι το χωριό Langtang.
5η μέρα
Επιστροφή στο Syabrubesi
Την πέμπτη μέρα κάναμε μια 9ωρη πορεία και φτάσαμε κατευθείαν στο Syabrubesi από όπου είχαμε ξεκινήσει.
Οι περισσότεροι κάνουν το trekking σε 7 μέρες για καλύτερο εγκλιματισμό.
Ζούγκλα Chitwan
Το Νεπάλ πέρα από τις ψηλές κορυφές έχει να πει πολλά για την άγρια ζωή στις ζούγκλες. Η πιο γνωστή περιοχή με σπάνια ζώα είναι το Chitwan. Από τον Απρίλιο η περιοχή αγγίζει τους 40 βαθμούς κελσίου κάνοντας την επίσκεψη δυσκολότερη. Ο Απρίλιος βέβαια είναι ο πιο ξηρός μήνας με ελάχιστες βροχές.
Συνήθως οι επισκέπτες κλείνουνε τουριστικά πακέτα μια που η είσοδος επιτρέπεται μόνο με οδηγούς. Πέρα από το κόστος της διαμονής θα χρειαστεί να πληρώσουμε την άδεια για την περιοχή όπως και την είσοδο στο πάρκο. Μέσα στη ζούγκλα μπορούμε να περπατήσουμε, να κάνουμε μια βόλτα με τζιπ και να δούμε το ποτάμι με κανό. Το περπάτημα είναι το πιο δύσκολο και δεν το προτείνουμε εκτός αν μιλάμε για μια μικρή βόλτα. Η ζέστη είναι έντονη και ακόμη και με το τζιπ μπορεί κανείς να αφυδατωθεί.
Η ιδέα να περπατήσει κανείς μόνος είναι απαγορευτική. Μέσα στη ζούγκλα υπάρχουν στρατόπεδα και σημεία ελέγχου ενώ και τα ίδια τα ζώα μπορεί να γίνουν επικίνδυνα. Πριν δέκα χρόνια μια τουρίστρια έχασε τη ζωή της από επίθεση τίγρης.
Πολύ κοντά στο χωριό υπάρχει ένα μέρος που εκπαιδεύονται ελέφαντες. Μας ενημέρωσαν ότι τη νύχτα είναι δεμένοι στα υπόστεγα ενώ το πρωί τους αφήνουν ελεύθερους στο δάσος και επιστρέφουν μόνοι τους πριν το σκοτάδι. Άγριους ελέφαντες δεν είδαμε μέσα στο δάσος αν και μας είπαν ότι βρίσκονται ορισμένοι βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Οι ελέφαντες εκπαιδεύονται από τον στρατό ενώ ορισμένους μπορούν να τους αγοράσουν οι πολίτες και να τους πάρουν στο σπίτι τους. Στη συνέχεια τους χρησιμοποιούν για τη μεταφορά τουριστών. Είναι αρκετά περίεργο να κρατούν αυτά τα ζώα σε μερική αιχμαλωσία. Από την πλευρά τους μας είπαν ότι οι ελέφαντες κινδυνεύουν από το παράνομο κυνήγι ενώ η εκπαίδευση τους γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Μέσα στη ζούγκλα τους χρησιμοποιούν για τη μεταφορά υλικών, τραυματιών ενώ ο στρατός μπορεί να κάνει περιπολίες στα πιο απόμερα σημεία πάνω σε ένα ελέφαντα.
Τον Απρίλιο που πήγαμε εμείς έχει σταθερό καιρό αλλά πολύ ζέστη. Ένα μεγάλο θέμα για την περιοχή είναι οι φωτιές που βάζουν για να βγει πιο γρήγορα η νέα βλάστηση. Με το που πιάσουν οι μεγάλες ζέστες καίνε μεγάλες εκτάσεις στη ζούγκλα και στα χωράφια. Με αποτέλεσμα η περιοχή να βρίσκεται μέσα στην αιθαλομίχλη, ειδικά τις πρωινές ώρες. Η ορατότητα μειώνεται πολύ και η ποιότητα του αέρα γίνεται επιβλαβής για τον άνθρωπο. Με σαράντα βαθμούς και αιθαλομίχλη η παραμονή στην περιοχή είναι αρκετά δύσκολη.
Εάν πάει κανείς αργότερα θα αντιμετωπίσει τους μουσώνες ενώ όταν σταματάνε οι βροχές η περιοχή γεμίζει με κουνούπια.
Το χειμώνα με χαμηλότερες θερμοκρασίες η βόλτα στη ζούγκλα είναι πιο ωραία.
Το Νεπάλ δεν είναι κάποιος εύκολος προορισμός αλλά ανήκει στα ταξίδια “περιπέτεια”. Οι άνθρωποι ζούνε όπως μπορούνε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Ένα ταξίδι σε αυτό το μέρος της γης έχει την ικανότητα να μας αλλάξει.
Πληροφορίες
– Η βίζα για το Νεπάλ βγαίνει πολύ εύκολα στο αεροδρόμιο. Συμπληρώνουμε μια ηλεκτρονική αίτηση και μπορούμε να πληρώσουμε αμέσως σε δολάρια η ευρώ. Υπάρχει και μαγαζί συναλλάγματος στο σημείο που κάνουμε την αίτηση για τη βίζα. Για 15 μέρες κοστίζει 30 ευρώ. Για ένα μήνα κοστίζει 50 ευρώ.
– Στα ταξί πριν μπούμε καλό είναι να ρωτάμε πόσο κοστίζει η διαδρομή. Από το αεροδρόμιο για το κέντρο της Κατμαντού συνήθως παίρνουνε 10 δολάρια.
– Σχεδόν όλες οι πληρωμές γίνονται με το τοπικό νόμισμα. Λίγοι δέχονται ευρώ και δολάρια.
– Οι άδειες για τα βουνά βγαίνουν στο υπουργείο τουρισμού, στο τμήμα ξένων επισκεπτών. Nepal Tourism Board, οδός Pradarshani Marg. Ανοίγει στις 10 το πρωί. Το Σάββατο είναι κλειστά.
– Για τις άδειες χρειάζονται φωτογραφίες σαν αυτές που έχουμε στα διαβατήρια.
– Ζητάνε ιδιωτική ασφάλεια υγείας. Εμείς δείξαμε την ευρωπαϊκή κάρτα υγείας.
– Μην δοκιμάσετε να πάτε στα βουνά χωρίς τις άδειες. Γίνονται έλεγχοι πάνω στους δρόμους από τον στρατό.
– Το λεωφορείο από την Κατμαντού μέχρι το Syabrubesi κοστίζει περίπου 8 δολάρια.
– Τα δωμάτια στα teahouse κοστίζουν από 4 ευρώ σε αυτά που βρίσκονται χαμηλά και φτάνουν τα 8 ευρώ στα μεγάλα υψόμετρα.
– Το φαγητό κοστίζει περίπου 10 ευρώ για τα δύο άτομα.
– Για τους λάτρεις της φωτογραφίας ο Απρίλιος μάλλον δεν είναι ο καλύτερος μήνας για φωτογράφιση. Η ατμόσφαιρα είναι θολή πιθανότατα από τις κλιματικές συνθήκες. Τις περισσότερες μέρες με δυσκολία βλέπαμε το μπλε του ουρανού. Βέβαια ο Απρίλιος έχει σταθερές καιρικές συνθήκες και δεν βρέχει. Το χειμώνα είναι πιο καθαρά αλλά πιο επικίνδυνα στα μεγάλα υψόμετρα.
– Στα ορεινά τα drones απαγορεύονται από τον στρατό.
– Στην περιοχή Thamel υπάρχουν μαγαζιά για συνάλλαγμα.
– Μην δοκιμάσετε να βουτήξετε σε κάποιο ποτάμι αν δεν γνωρίζετε πόσο καθαρό είναι. Πολλά λύματα καταλήγουν στα ποτάμια χωρίς καμιά επεξεργασία. Ακόμη και σε αυτά που βρίσκονται έξω από τα χωριά.
– Στα teahouse υπάρχει ρεύμα και ορισμένα έχουν και internet.
– Οι πρίζες είναι διαφορετικές από τις δικές μας αλλά οριακά λειτουργούν με τα δικά μας καλώδια.
κείμενο – φωτογραφίες – βίντεο: Πάνος Μπαμπαλούκας, Σοφία Αγγελίδου