Το Καράντερε βρίσκεται δυτικά του Παρθένου δάσους Φρακτού και είναι γνωστό για το εκτεταμένο δάσος με έλατα ενώ στο σημείο αυτό υπάρχει η νοτιότερη εξάπλωση της ερυθρής ελάτης. Οι περισσότεροι επισκέπτες – κατασκηνωτές προτιμούν την τοποθεσία που βρίσκεται το Στραβόρεμα όπου υπάρχουν βρύσες και αρκετά λιβάδια όπου άνετα μπορεί να στηθεί μια σκηνή. Κατά την παραμονή μας στην περιοχή είδαμε ότι αρκετοί είναι αυτοί που χρησιμοποιούν το μέρος για να κάνουν πάρτι. Αν βρεθείτε προς τα εκεί μην σας φανεί περίεργο αν φτάσουν παρέες με γεννήτρια και ηχεία ικανά για να ακουστούν σε όλο το δάσος και να παίζουν μουσική μέχρι αργά. Για πιο ήσυχη κατασκήνωση υπάρχει και η τοποθεσία κοντά στο δασικό χωριό όπου γίνεται το αντάμωμα τον Σαρακατσάνων.
Το δάσος κοντά στις κορυφές είναι ομοιόμορφο ενώ κατηφορίζοντας σε πιο χαμηλό υψόμετρο αντικρίζουμε και αρκετά φυλλοβόλα δέντρα. Αξιοπερίεργο είναι ότι δεν υπάρχουν ορειβατικά μονοπάτια παρά μόνο μικρά δασικά δρομάκια που έχουν ανοίξει οι υλοτόμοι. Ο ορειβατικός χάρτης της περιοχής προτείνει δύο διαδρομές. Τον δασικό δρόμο που διασχίζει το Βαθύρεμα και την πορεία προς την κορυφή Τσάκαλος. Εμείς καλύψαμε ένα μέρος της διαδρομής για το Βαθύρεμα και κάναμε όλο τον δρόμο μέχρι την κορυφή Τσάκαλος. Και στις δύο διαδρομές το μεγαλύτερο κομμάτι τους γίνεται πάνω στον δασικό δρόμο από τον οποίο κινούνται οι υλοτόμοι όπως και μεγάλες νταλίκες. Το δάσος τριγύρω είναι εντυπωσιακό αλλά η έλλειψη μονοπατιών κάνει την πορεία μονότονη χωρίς να υπάρχουν εναλλακτικές διαδρομές. Σε περίπτωση που κάποιος μπει στο δάσος χωρίς να ξέρει την περιοχή και αφήσει τον δασικό δρόμο είναι πολύ πιθανό να χαθεί. Η ομοιομορφία του δάσους και το ήπιο ανάγλυφο δυσκολεύουν τον προσανατολισμό.
Φτάνοντας στην κορυφή του Τσάκαλου μπορούμε να δούμε όλη την γύρω περιοχή μέχρι το Φαλακρό. Βορειότερα βλέπουμε ένα χωριό της Βουλγαρίας και μια λίμνη. Το ομορφότερο σημείο της διαδρομής είναι το τελευταίο κομμάτι και η κορυφή με τα όμορφα βράχια. Εκεί βρίσκεται ένα μισογκρεμισμένο φυλάκιο του στρατού και κάποιες κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Πηγαίνοντας προς τον Τσάκαλο στις άκρες του δασικού δρόμου υπάρχουν σμέουρα και αγριοφράουλες. Ωριμάζουν το καλοκαίρι και είναι πεντανόστιμες.
Παρόλο που το δάσος είναι όμορφο η περιοχή δεν είναι ο,τι καλύτερο για πεζοπορία. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η έλλειψη μονοπατιών. Πιθανότατα η ορεινή ποδηλασία να είναι μια καλή πρόταση για να γνωρίσει κάποιος τα βουνά. Ακόμη και με ποδήλατο όμως θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί εξαιτίας των μεγάλων οχημάτων που κυκλοφορούν στους δασικούς δρόμους. Επίσης λίγο πιο κάτω από το δασικό χωριό και δίπλα στον κεντρικό δρόμο υπάρχει μια στάνη με αρκετά άγρια τσοπανόσκυλα. Άλλο ένα ωραίο κομμάτι για ορεινή ποδηλασία είναι ο δασικός δρόμος που συνδέει το δάσος της Ελατιάς με το Παρθένο δάσος Φρακτού. Καλό είναι να γνωρίζουμε ότι η περιοχή έχει άγρια ζώα οπότε είναι προτιμότερο να υπάρχει παρέα στις βόλτες.
κείμενο – φωτογραφίες: Πάνος Μπαμπαλούκας
επιμέλεια: Λάζαρος Τριανταφυλλίδης
