Η Πελοπόννησος συνδυάζει μοναδικά τις καλοκαιρινές διακοπές με τον ορεινό εναλλακτικό τουρισμό, αφού εκτός από τις όμορφες παραλίες έχει αρκετές κορυφές που ξεπερνούν τα 2000μ.
Ο Ταΰγετος έχει το μεγαλύτερο υψόμετρο 2405μ. Ωστόσο στο βόρειο τμήμα της Πελοποννήσου συναντάμε μερικά από τα πιο επισκέψιμα βουνά. Από τη Μικρή Ζήρεια μέχρι το Παναχαϊκό και τον Ερύμανθο η φύση έχει δημιουργήσει έναν τοίχο από αλπικές κορυφές.
Ο Χελμός δέχεται τους περισσότερους επισκέπτες καθώς διαθέτει το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο, ενώ τα Καλάβρυτα πέρα από τη μεγάλη ιστορία έχουν και την ικανότητα φιλοξενίας πολλών τουριστών. Η ψηλότερη κορυφή του Χελμού αγγίζει τα 2360μ. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η κορυφή Νεραϊδοράχη η οποία είναι χαμηλότερη κατά 20 μέτρα. Οι υπάρχουσες εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού κέντρου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τη δημιουργία του αστεροσκοπείου Αρίσταρχος, καθώς η περιοχή είχε ήδη ρεύμα για να τροφοδοτηθεί το κτίριο. Παράλληλα η μειωμένη φωτορύπανση προσφέρει καλύτερες παρατηρήσεις.
Από τη βάση του χιονοδρομικού κέντρου ξεκινάει ένα δασικός δρόμος που καταλήγει στο αστεροσκοπείο. Βέβαια όλες αυτές οι παρεμβάσεις έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στην ευρύτερη περιοχή του βουνού και έχει πληγεί ένα κομμάτι της αγριότητας του.
Ωστόσο οι τοπικές κοινότητες έχουν ανάγκη από τα χρήματα που αφήνουν κάθε χρόνο οι επισκέπτες και το τηλεσκόπιο χρησιμεύει για επιστημονικούς σκοπούς. Πέρα όμως από την περιοχή του χιονοδρομικού κέντρου το βουνό έχει πολλά σημεία που παραμένουν μοναδικά και παρθένα από ανθρωπογενείς παρεμβάσεις. Η περιοχή περιμετρικά του βουνού είναι όμορφη με αειθαλή και φυλλοβόλα δάση. Ο Χελμός τροφοδοτεί τον ποταμό Κράθη και τον Αροάνιο.
Εκτός από τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί από τη θάλασσα στα Καλάβρυτα, υπάρχουν πολλοί δασικοί δρόμοι που έχουν ανοιχθεί για να έχουν πρόσβαση στα χωράφια τους οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι. Πολλοί από αυτούς τους δρόμους είναι εξαιρετικοί για βόλτα με το ποδήλατο.
Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω αποφάσισα να πραγματοποιήσω μια εξόρμηση από την παραλία της Τραπέζης μέχρι τη Νεραϊδοράχη στο σημείο που βρίσκεται το αστεροσκοπείο. Από τα μηδέν στα 2340μ. Η υψομετρική διαφορά βέβαια είναι ακόμη μεγαλύτερη και αγγίζει τα 2700μ.
Διαδρομή
Στις 4 και 30 το πρωί ήμουν ήδη στο πόδι πίνοντας πρωινό καφέ καθώς ετοίμαζα τα πράγματα για το ταξίδι. Είχα να οδηγήσω 160 χλμ. Το ποδήλατο ήταν φορτωμένο στο αυτοκίνητο από την προηγούμενη μέρα και έτσι δεν άργησα να βγω στο δρόμο.
Αρκετοί άνθρωποι εργάζονται στις βιομηχανίες που βρίσκονται προς τα Μέγαρα και την Ελευσίνα πιάνοντας δουλειά πολύ πρωί. Έτσι οι δρόμοι δεν ήταν εντελώς έρημοι. Πλησιάζοντας τα πρώτα διόδια άρχισε να φεγγίζει ο ουρανός και κάπου κοντά στην Κόρινθο είχε πλέον ξημερώσει.
Φτάνοντας στην παραλία της Τραπέζης έλεγξα το ποδήλατο και τα πράγματα μου και χωρίς να χάσω χρόνο άρχισα να ποδηλατώ. Ανέβηκα την απότομη ανηφόρα από την παραλία και έστριψα αριστερά στην παλαιά εθνική οδό. Έπειτα είδα τις ταμπέλες που μου έδειχναν ότι για τα Καλάβρυτα θα έπρεπε να στρίψω δεξιά. Μπήκα στον επαρχιακό δρόμο και ξεκίνησα την ανηφόρα.
Ο ήλιος κρυβόταν πίσω από τις κορυφές και ο δρόμος είχε σκιά. Ο ουρανός δεν είχε καθόλου σύννεφα αν και το απόγευμα έδινε μια μικρή πιθανότητα βροχής. Σύντομα είδα μια πηγή στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Ευτυχώς είχα γεμάτα παγούρια μια που το σημείο είχε πάρα πολλά σκουπίδια, ενώ τα σκορπισμένα χαρτιά έδειχναν ότι είχε μετατραπεί σε τουαλέτα. Ήταν κάπως βαρύ για το ξεκίνημα να βλέπω τόση αδιαφορία από ορισμένους ανθρώπους. Τα σκουπίδια έφταναν μέχρι κάτω στο ρέμα και βέβαια με τις βροχές θα κατέληγαν στη θάλασσα. Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι σχεδόν σε όλο το μήκος της διαδρομής υπήρχαν σκουπίδια στην άκρη του δρόμου.
Η αδιαφορία για το περιβάλλον είναι εμφανής στη χώρα μας. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά υποβαθμίζει το περιβάλλον αισθητικά και οικολογικά. Ίσως η περιφέρεια η ο δήμος Καλαβρύτων θα πρέπει να κάνει μια καμπάνια ευαισθητοποίησης για το θέμα αυτό και να μαζευτούν τα σκουπίδια.
Άφησα πίσω μου την πηγή προσπαθώντας να ξεχάσω την ασχήμια που είχα δει εστιάζοντας στις γύρω κορυφές.
Η διαδρομή αρκετά σύντομα μου έδειξε τα δόντια της. Η κλίση ολοένα μεγάλωνε. Γνώριζα ότι μέχρι το Μέγα Σπήλαιο θα είχα συνεχόμενη ανηφόρα.
Οι πλαγιές δεξιά και αριστερά ήταν κατάφυτες ενώ χαμηλά υπήρχαν πολλοί ελαιώνες. Παραπάνω συνάντησα και κερασιές όπως και άλλα είδη δέντρων.
Φτάνοντας στο χωριό Κερνίτσα βρήκα μια πηγή στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Ήταν σε κομβικό σημείο και αμέσως έκανα μια μικρή στάση για να γεμίσω το παγούρι μου. Στη συνέχεια πέρασα μέσα από το χωριό Καλυβίτης και έφτασα στην πρώτη κατηφόρα. Από τη μία ήταν ωραίο που θα ξεκουραζόντουσαν λίγο τα πόδια μου αλλά από την άλλη ήξερα πως σε αυτό το σημείο θα έφτανα πολύ κουρασμένος στο γυρισμό και θα έπρεπε να το ανέβω.
Η κατηφόρα ήταν αρκετά μεγάλη. Με οδήγησε μέχρι το Μέγα Σπήλαιο και τις μεγάλες ευθείες πριν τα Καλάβρυτα. Έχασα αρκετό ύψος και αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να το ξανακερδίσω. Ποδηλατώντας πριν τα Καλάβρυτα είδα το τρενάκι που κατέβαινε για το Διακοπτό. Το τρένο περνάει μέσα από το φαράγγι του Βοραϊκού. Το συγκεκριμένο φαράγγι προσφέρεται για πεζοπορία. Η διαδρομή κινείται πάνω στις γραμμές του τρένου.
Πέρα από τα ελατοδάση της περιοχής ενδιαφέρον είχαν και οι σχηματισμοί των βράχων. Οι βράχινες πλαγιές έμοιαζαν πολύ με τα Μετέωρα της Καλαμπάκας.
Ο δρόμος μετά το Μέγα Σπήλαιο δεν είχε άλλες ανηφόρες. Σύντομα έφτασα στα Καλάβρυτα και κατευθύνθηκα προς το κέντρο του χωριού.
Οι καφετέριες ήταν γεμάτες με κόσμο ενώ στην πλατεία έπαιζαν μικρά παιδιά. Σκέφτηκα πόσο όμορφο ήταν που ορισμένα παιδιά είχαν την τύχη να μεγαλώνουν σε αυτό το μέρος με καθαρό αέρα. Τα Καλάβρυτα είναι πολύ όμορφα. Ένας πεζόδρομος διασχίζει το πιο κεντρικό σημείο ανάμεσα από μικρά μαγαζιά. Παντού κυριαρχεί η πέτρα ενώ γύρω από την πλατεία έχουν φυτευτεί όμορφα δέντρα.
Ο ήλιος έλουζε τα παράθυρα και τις βεράντες των κτηρίων και οριακά είχε δροσούλα. Αφού έκανα μια ολιγόλεπτη στάση ξεκίνησα την ανάβαση για το χιονοδρομικό κέντρο. Κινήθηκα προς την αριστερή πλευρά του χωριού φτάνοντας στο μνημείο των εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της κατοχής. Από αυτό το σημείο η ανηφόρα γινότανε πιο απότομη.
Ποδηλατούσα με σταθερό ρυθμό μέχρι που άφησα τα τελευταία σπίτια του χωριού. Δυτικά έβλεπα το Καλλιφώνι και τον Ερύμανθο. Η θέα ήταν εξαιρετική. Παραπάνω υπήρχαν αρκετά ξενοδοχεία ενώ υπήρχε και κινητικότητα μέσα στο ελατόδασος με εργάτες που έχτιζαν νέα κτίρια. Από το χωριό μέχρι και το χιονοδρομικό κέντρο το δάσος αποτελούνταν από έλατα.
Ο δρόμος ανηφόριζε μέχρι τη διασταύρωση που οδηγούσε προς το χωριό Κλειτορία. Σε αυτό το σημείο έστριψα αριστερά και συνέχισα προς το χιονοδρομικό κέντρο. Λίγο παραπάνω πρόλαβα να δω το πέρασμα ενός τσακαλιού. Πέρασε το δρόμο απέναντι και χάθηκε μέσα στο δάσος. Κινήθηκε αρκετά γρήγορα και δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να το τραβήξω βίντεο. Δυο ώρες χρειάστηκα για να φτάσω από τα Καλάβρυτα στο χιονοδρομικό. Μέχρι στιγμής ποδηλατούσα πέντε ώρες.
Φτάνοντας στο χιονοδρομικό κέντρο είδα την ταμπέλα που οδηγούσε προς το αστεροσκοπείο. Έμεναν οκτώ χωμάτινα χιλιόμετρα. Στην περιοχή υπήρχαν κτηνοτρόφοι και ορισμένοι εργάτες που έκαναν συντήρηση στο χιονοδρομικό. Χωρίς να χάσω χρόνο έστριψα δεξιά στο δασικό δρόμο. Στα πρώτα μέτρα είχε τσιμέντο ενώ σύντομα ξεκίνησε το χώμα.
Ποδηλατούσα ανάμεσα από ψηλά έλατα μέχρι το αλπικό τμήμα. Μπαίνοντας στο αλπικό πέτυχα το δεύτερο κοπάδι με πρόβατα. Άλλο ένα κοπάδι είχα πετύχει χαμηλότερα όπου αναγκάστηκα να το περιμένω να διασχίσει το δρόμο μέχρι να μπει στο δάσος. Τώρα αποφάσισα να περπατήσω μια που θα έπρεπε να περάσω από δίπλα του. Τα σκυλιά με είχαν πάρει είδηση από νωρίς και γάβγιζαν για να με ειδοποιήσουν ότι δεν ήταν καλή ιδέα να πλησιάσω τα ζωντανά. Κινήθηκα αργά και τα άφησα πίσω μου. Ήταν η τρίτη συνάντηση της ημέρας με σκυλιά. Πριν το χιονοδρομικό είχα πετύχει άλλη μια σκυλοπαρέα που μου γάβγιζαν από την άκρη του δρόμου. Ευτυχώς κανένα δεν ήταν ιδιαίτερα επιθετικό.
Ο δρόμος σε ορισμένα σημεία είχε μεγάλη κλίση και ήταν ότι χειρότερο αφού πλησίαζα τις 7 ώρες ποδηλασίας. Μετά από δύο φουρκέτες πέρασα στην άλλη πλευρά του βουνού. Άφησα πίσω τη θέα του Ερυμάνθου και άρχισα να βλέπω τη Μεγάλη Ζήρεια και τα Χτένια Χελμού. Είχε μείνει ένα τελευταίο κομμάτι. Μια μικρή κατηφόρα και μια ήπια ανηφόρα μέχρι το αστεροσκοπείο.
Με πολύ κόπο ποδηλάτισσα τα τελευταία μέτρα και έφτασα στο αστεροσκοπείο. Ο δυνατός αέρας και το κρύο δεν με άφησαν να κάτσω πολύ ώρα για να ξεκουραστώ. Έφαγα κάτι και έκανα μια μικρή βόλτα προς τα λιφτ του χιονοδρομικού. Κοιτώντας τις πίστες από ψηλά αποφάσισα να κατέβω μέσα από αυτές για να απολαύσω τεχνική οδήγηση. Λίγο αργότερα θα καταλάβαινα το μεγάλο μου λάθος.
Άφησα το αστεροσκοπείο και ξεκίνησα να κατεβαίνω μέσα από την πίστα. Σε λίγη ώρα το έδαφος γινόταν πολύ απότομο και γλίστραγε. Ήταν φανερό ότι το μηχάνημα που είχε σπάσει τα βράχια είχε σκάψει μέχρι βαθιά. Δεν είχα καμιά τύχη να κατέβω την πλαγιά πάνω στο ποδήλατο. Συνειδητοποιώντας το λάθος μου, κοίταξα πίσω για να δω πόσο μακριά είχα φτάσει από την κορυφογραμμή. Η κούραση και το κρύο με είχαν καταβάλει και δεν είχα πια το κουράγιο να ανέβω ξανά. Έτσι συνέχισα να κατεβαίνω την απότομη πλαγιά δίπλα από το ποδήλατο το οποίο σε αρκετά σημεία το σήκωνα στον αέρα για να μην μπει κάποιο αγκάθι στα λάστιχα. Όλη η διαδρομή μέχρι κάτω ήταν γεμάτη από αγκαθωτά φυτά.
Τελικά από εκεί που θα απολάμβανα μια ωραία κατηφόρα βρέθηκα να περπατάω στο χειρότερο έδαφος. Χρειάστηκα μια ώρα για να φτάσω στο πάρκινγκ του χιονοδρομικού. Η ώρα ήταν πέντε το απόγευμα και έπρεπε να επιστρέψω στη θάλασσα. Η στάση που σκόπευα να κάνω στα Καλάβρυτα ακυρώθηκε γιατί θα με έπιανε νύχτα. Έτσι ξεκίνησα αμέσως να κατεβαίνω. Είχα καιρό να κάνω λάθος σε μια τέτοια βόλτα. Σκεφτόμουνα ότι όσα χρόνια και να περάσουνε, όση εμπειρία και να έχουμε είμαστε επιρρεπείς σε λάθος επιλογές.
Από το χιονοδρομικό μέχρι και τα Καλάβρυτα ο δρόμος ήταν στρωμένος με νέα πίσσα επιτρέποντας μου να κινούμε πολύ γρήγορα. Παρόλο την κούραση η κατάβαση ήταν απολαυστική. Μέσα σε λίγη ώρα έφτασα στα Καλάβρυτα και έκανα μια μικρή στάση μόνο για να βάλω νερό. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει και τα χρώματα ήταν πολύ έντονα. Το δάσος ήταν ακόμη πιο επιβλητικό και η ατμόσφαιρα μου θύμιζε ότι έρχεται χειμώνας.
Είχα αφήσει εδώ και ώρα τα τελευταία σπίτια και με σταθερό ρυθμό έφτασα στις ανηφόρες πριν το Μέγα Σπήλαιο. Οι επόμενες τρεις ανηφόρες βγήκαν περισσότερο με την ψυχή παρά με τα πόδια. Ήμουν πλέον αρκετά κουρασμένος και έπρεπε να κρατήσω δυνάμεις για την επιστροφή στην Αθήνα.
Ολοκληρώνοντας την τελευταία ανηφοριά ανακουφίστηκα και ξεκίνησα να τρέχω απολαμβάνοντας τις στροφές. Πιο χαμηλά έβλεπα τη θάλασσα και τη Στερεά Ελλάδα. Τριγύρω τα χρώματα αλλάζανε από το δειλινό. Το έντονο κοντράστ μειωνόταν και μόνο η θάλασσα έκανε αντίθεση με τον ουρανό. Με υπέροχη θέα κατηφόριζα τις τελευταίες στροφές του δρόμου μέχρι που έφτασα στην παλαιά εθνική οδό. Ο ήλιος μόλις είχε κρυφτεί αλλά δεν με πείραζε πια. Σε λίγα λεπτά ήμουν στην παραλία από όπου είχα ξεκινήσει το πρωί.
Πόσα πράγματα μπορεί να δει κανείς σε μια μόνο μέρα! Με λίγη όρεξη για περιπέτεια μπορούμε να δραπετεύουμε από την καθημερινότητα απολαμβάνοντας τη φύση. Άλλη μια όμορφη βόλτα είχε φτάσει στο τέλος της.
Πληροφορίες
– η ανάβαση διαρκεί περίπου επτά ώρες και η κατάβαση δύο με τρεις ώρες
– καλό είναι να έχουμε νερό από το ξεκίνημα γιατί η πρώτη πηγή είναι γεμάτη σκουπίδια
– το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής είναι ασφάλτινο
– το χωμάτινο κομμάτι γίνεται ακόμη και με ποδήλατα τρέκινγκ η γκράβελ
– για την κορυφή και την κατάβαση χρειάζονται ζεστά ρούχα
– αποφεύγουμε τις μέρες με πολύ αέρα και ομίχλη
κείμενο – φωτογραφίες: Πάνος Μπαμπαλούκας