MountainsGreece

Με ποδήλατο από το Μαρμάρι στη Δίρφυ

Η νότια Εύβοια για τους Αθηναίους, αποτελεί τον πιο κοντινό προορισμό για ξεχωριστές βόλτες με ποδήλατο. Η κλασική διαδρομή που κάνουν οι περισσότεροι γίνεται περιμετρικά του βουνού Όχη. Είτε προς την παραλία των Καλιανών όπου βρίσκεται το φαράγγι του Δημοσάρη, είτε προς το Κάβο Ντόρο. Αρκεί να πάρει κανείς το πλοίο που πηγαίνει από την Ραφήνα στο Μαρμάρι.

Αυτήν τη φορά επέλεξα να κάνω μια πιο μεγάλη διαδρομή και να φτάσω μέχρι την Δίρφυ. Ξεκίνησα για τη Ραφήνα και πήρα το πρώτο δρομολόγιο που αναχωρούσε στις οκτώ και μισή. Σε μια ώρα ήμουν απέναντι και έκανα έλεγχο στα πράγματα που είχα φορτώσει στο ποδήλατο. Ο καιρός ήταν πολύ καλός και ο αέρας ελάχιστος. Η νότια Εύβοια έχει συχνά ισχυρούς ανέμους και αυτό για τα ποδήλατα είναι προβληματικό, ειδικά όταν η διαδρομή είναι μεγάλη.

Έφυγα προς τον οικισμό Φηγιάς και ακολούθησα τον κεντρικό ασφαλτόδρομο μέχρι το ξενοδοχείο Σελήνη. Από εκεί ξεκινούσε ο χωματόδρομος ο οποίος σε ορισμένα σημεία είχε μεγάλη κλίση. Ήθελα να βγω στον κεντρικό δρόμο για να κινηθώ γρήγορα με κατεύθυνση προς Κύμη. Για όσους θέλουν να αποφύγουν τη μεγάλη ανηφόρα, υπάρχει και η δυνατότητα να κινηθούν παραλιακά μέχρι το χωριό Νημποριό και από εκεί να ανηφορίσουν προς τον κεντρικό δρόμο. Για όσους κάνουν μεγάλες διαδρομές με κούρσες θα πρέπει να ακολουθήσουν τον κεντρικό ασφαλτόδρομο από το Μαρμάρι.

Μέσα σε σαράντα λεπτά είχα φτάσει αρκετά ψηλά και πλέον είχα θέα όλη την δυτική Αττική. Έβλεπα την Πεντέλη, τον Υμηττό και την Πάρνηθα. Η νότια Εύβοια παρόλο που βρίσκεται τόσο κοντά στην Αθήνα έχει ιδιαίτερη ομορφιά. Από τον κάμπο της Καρύστου με τις καλλιέργειες μέχρι και τους πρώτους ορεινούς όγκους το πράσινο κυριαρχεί και σβήνει εκεί που ξεκινάει η θάλασσα. Μελανό σημείο αποτελούν οι διάσπαρτες ανεμογεννήτριες στην περιοχή. Εξαιτίας των συχνών και ισχυρών ανέμων όλη η νότια Εύβοια μπήκε στο μάτι των εταιριών με αποτέλεσμα να έχουν τοποθετηθεί ήδη 400 ανεμογεννήτριες. Ο στόχος είναι να μπουν πάνω από χίλιες. Μπορεί να θεωρείται οικολογικός αυτός ο τρόπος παραγωγής ρεύματος, αλλά η αλλοίωση του φυσικού ανάγλυφου της περιοχής, οι διανοίξεις νέων δρόμων που οδηγούν στο πουθενά και η κοπή δέντρων και θάμνων δεν είναι καθόλου οικολογικές. Αρκετοί κάτοικοι που ασχολούνται με τον εναλλακτικό τουρισμό ή έχουν μικρά καταλύματα προβληματίζονται για το μέλλον της περιοχής. Αν το τοπίο μετατραπεί σε βιομηχανικό σίγουρα δεν θα είναι καλό για την τοπική οικονομία.

Μέχρι και τα Στύρα επικρατεί η μακία βλάστηση. Ο άνεμος έχει κάνει την δουλειά του και είναι εμφανές ότι οι ισχυροί βοριάδες έχουν διαμορφώσει το ανάγλυφο του τοπίου. Η κεντρική πλατεία στα Στύρα με τα καφέ προτείνεται για μια μικρή στάση. Στη συνέχεια μετά από αρκετές ανηφόρες και κατηφόρες ο δρόμος μας οδηγεί στον κάμπο που βρίσκεται ο υγρότοπος του Δύστου. Το τοπίο είναι βουκολικό. Η λίμνη βρίσκεται σε μια φυσική λεκάνη όπου μαζεύονται τα νερά από τα γύρω βουνά. Και αυτό το μέρος απειλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Η συχνή ρύπανση από την γεωργία και η υδροληψία απειλούν την λίμνη με πλήρη αποξήρανση. Οι χημικές ουσίες που καταλήγουν στην λίμνη δημιουργούν ευτροφισμό με αποτέλεσμα να ευνοείται η επέκταση των καλαμιώνων. Στις μέρες μας αποτελεί ζώνη ειδικής προστασίας και βιότοπο Natura.

Αφήνοντας πίσω την λίμνη ανηφορίζουμε ξανά και σε λίγη ώρα φτάνουμε στον οικισμό Κριεζά. Το επόμενο χωριό είναι και αυτό που μας βάζει στον τελικό δρόμο για την Κύμη. Στα Λέπουρα στρίβουμε δεξιά και ακολουθούμε τον κεντρικό δρόμο. Η διαδρομή πλέον είναι πιο ήπια. Περνώντας το χωριό Χάνια θα βρεθούμε μπροστά σε μια διχάλα. Εκεί θα πρέπει να επιλέξουμε αν θέλουμε να πάμε στην Κύμη παραλιακά η ορεινά. Εγώ επέλεξα να στρίψω προς το χωριό Ωρολόγιο το οποίο αξίζει κάποιος να το δει από κοντά και στη συνέχεια κατηφόρισα προς την παραλία από το χωριό Μονόδρυο. Βέβαια μπορεί κάποιος να συνεχίσει ευθεία και να φτάσει από τους ορεινούς δρόμους στην Κύμη.

Έντονα είναι τα σημάδια της καταστροφής στον παραλιακό δρόμο της Κύμης από τους δυνατούς βοριάδες και τα κύματα που σπάνε τα τσιμέντα. Πλησιάζοντας στην παραλία ένιωθα ότι το πρώτο κομμάτι της διαδρομής τελείωνε. Τώρα όμως ξεκινούσε το πραγματικά δύσκολο τμήμα, οι διαδοχικές ανηφόρες μέχρι την Δίρφυ. Αφού πέρασα τα μαγαζιά και τις ταβέρνες στην παραλιακή άρχισα να ανεβαίνω το στενό δρόμο προς το χωριό. Η κεντρική Εύβοια σε σχέση με τη νότια έχει σημαντικές διαφορές στο κλίμα. Εδώ οι βροχές είναι πιο συχνές και το πράσινο οργιάζει. Στις πλαγιές πάνω από την θάλασσα υπάρχουν πολλά είδη δέντρων από φυλλοβόλα και αειθαλές. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια η Κύμη δέχεται και σφοδρές χιονοπτώσεις.

Η κεντρική πλατεία έχει αρκετά καφέ και μαγαζιά για φαγητό. Εκεί αποφάσισα να κάνω την πρώτη μεγάλη στάση για ξεκούραση. Κάθισα σε ένα μαγαζί και έφαγα μεσημεριανό. Η ώρα είχε πάει τρεις και έπρεπε να βιαστώ για να μην με πιάσει η νύχτα στη διαδρομή.

Ο ταβερνιάρης με ρώτησε από που ερχόμουν και που είχα σκοπό να πάω. Όταν του απάντησα με κοιτούσε με μισό μάτι. Δεν ήξερα αν δεν με πίστευε η αν ήθελε να μου πει “είσαι τρελός παιδί μου”; Τον χαιρέτησα και ανέβηκα στο ποδήλατο με κατεύθυνση το χωριό Μετόχι. Σε τρία λεπτά ήμουν ξανά μέσα στο πράσινο. Πίσω μου άφηνα τα τελευταία σπίτια και μπροστά μου έβλεπα τις πρώτες ψηλές κορυφές. Το τοπίο ήταν μαγικό. Οι έντονες χιονοπτώσεις φέτος είχαν σαν αποτέλεσμα να κατεβάζουν όλα τα ρυάκια νερό όπως και τα ρέματα. Σε αρκετά σημεία το νερό έτρεχε μέσα από τα βράχια η μέσα από την άσφαλτο. Ο ήλιος είχε αρχίσει να κατεβαίνει στον ορίζοντα και σε πολλά σημεία ποδηλατούσα στην σκιά.

Η συγκεκριμένη διαδρομή έχει μια ιδιαιτερότητα. Ο δρόμος δεν ανηφορίζει σταδιακά μέχρι και την Δίρφυ αλλά ανεβοκατεβαίνει αρκετές φορές περνώντας τουλάχιστον δύο ορεινούς όγκους.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να φτάνω στο ψηλότερο σημείο ιδρωμένος και μετά να κατηφορίζω τουρτουρίζοντας. Μέχρι το χωριό Μετόχι η διαδρομή ήταν σχετικά ήπια. Από εκεί και πέρα ξεκινούσε ο πραγματικός Γολγοθάς. Η κούραση πλέον είχε αρχίσει να με καταβαλει και η ανηφόρα μου έμοιαζε ατελείωτη. Σε κάθε σημείο που νόμιζα ότι έφτανα στο τέλος πάντα είχε και άλλο. Η ομορφιά του τοπίου και το πράσινο που έσβηνε στο μπλε της θάλασσας μου αποσπούσαν την προσοχή και ξεχνιόμουν για λίγο. Η επόμενη στάση έγινε στο χωριό Κούτουρλα όπου υπάρχουν δυο βρύσες πάνω στον κεντρικό δρόμο.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και πλέον είχα φτάσει στο ύψος του Ξηροβουνίου. Στα αριστερά μου έβλεπα την βραχώδη κορυφογραμμή του με τα λιγοστά χιόνια ενώ στο βάθος δεξιά έβλεπα την Δίρφυ.

Η μεγάλες ανηφόρες είχαν τελειώσει. Απέμενε το τελευταίο κομμάτι για να βγω στο διάσελο όπου θα έστριβα για το καταφύγιο. Σχεδόν είχε νυχτώσει και στα γύρω χωριά είχαν αρχίσει να ανάβουν τα φώτα. Φτάνοντας στον χωματόδρομο του καταφυγίου ένιωσα χαρά αλλά και ανακούφιση. Ανηφόρισα για λίγο και κατασκήνωσα στο πρώτο πλάτωμα. Έφαγα κάτι πρόχειρο και αμέσως μπήκα στην σκηνή. Είχα συμπληρώσει περίπου 140χλμ. και την αυριανή μέρα με περίμεναν άλλα 130χλμ. Ο ουρανός ήταν καθαρός και μπορούσα να βλέπω τα αστέρια μέσα από την σκηνή. Κάπως έτσι με βρήκε το ξημέρωμα. Κατά διαστήματα το βράδυ ξυπνούσα και κοιτούσα τον ουρανό.

Το ξημέρωμα σηκώθηκα υπό τον ήχο των σπουργιτιών. Ο ήλιος δεν είχε δει ακόμη την σκηνή αλλά δεν μπορούσα να περιμένω πολύ. Έπρεπε να φτάσω στο Μαρμάρι πριν τις 5 και μισή. Ετοίμασα τα πράγματα και έβγαλα μερικές φωτογραφίες. Έβαλα ότι ρούχα είχα και ξεκίνησα να κατηφορίζω προς την Στενή Ευβοίας. Το πρωινό ήταν αρκετά δροσερό. Η διαδρομή μέχρι και την Στενή εκτός από την φυσική ομορφιά είχε και οδηγικό ενδιαφέρον. Οι στροφές του δρόμου ήταν απολαυστικές με το ποδήλατο.

Μπαίνοντας στην Πάνω Στενή δεν υπήρχε ψυχή στο χωριό. Ευτυχώς ήταν ανοιχτό το περίπτερο και μπόρεσα να πάρω φαγητό. Καλημερίστηκα με τον περιπτερά και μου έδωσε οδηγίες για την διαδρομή. Πλησιάζοντας στην Κάτω Στενή δεν συνέχισα ευθεία προς Αρτάκη αλλά έφυγα αριστερά προς το χωριό Θεολόγος. Το τοπίο άλλαζε έντονα και από εκεί που ποδηλατούσα μέσα στα δάση με τα αειθαλή δέντρα ξεκινούσε ένα μεγάλο κομμάτι με ελιές, θάμνους και πεύκα. Ο ασφαλτόδρομος ήταν εξαιρετικός για βόλτα με το ποδήλατο και σχεδόν δεν κυκλοφορούσε κανένας σε αυτόν. Ένιωσα ότι είχα βρει τον ποδηλατικό παράδεισο. Συνέχιζα να ποδηλατώ με αργό ρυθμό περνώντας μέσα από χωριά που τα έβλεπα για πρώτη φορά στην ζωή μου. Τα μέρη εδώ σίγουρα δεν ήταν τουριστικά αλλά είχαν την δική τους ομορφιά και σίγουρα πολύ ησυχία. Ακολουθούσα πιστά τις ταμπέλες που έδειχναν προς Ερέτρια και βρέθηκα δίπλα στο χωριό Θεολόγος. Από εκεί συνέχισα προς το βουνό μέχρι που έφτασα στο ψηλότερο σημείο του δρόμου. Μπροστά μου απλωνόταν ο κάμπος της Ερέτριας ενώ έβλεπα την θάλασσα του Ευβοϊκού και την Αττική. Δεξιά διακρίνονταν και το λιμάνι με τα “φερυ μπόουτ”.

Άρχισα να κατηφορίζω προς την Ερέτρια και φτάνοντας στον κεντρικό δρόμο έστριψα αριστερά με κατεύθυνση το Αλιβέρι. Αυτό το κομμάτι της διαδρομής ήταν και το πιο επικίνδυνο εξαιτίας της κίνησης ενώ σε κάποια σημεία ο δρόμος ήταν αρκετά στενός. Στην συνέχεια είδα τον χάρτη και παρατήρησα ότι ένα μεγάλο μέρος της παραλιακής, θα μπορούσα να το είχα αποφύγει αν επέλεγα την διαδρομη από τα ορεινά χωριά. Με προσοχή έφτασα στο Αλιβέρι όπου έκανα την πρώτη στάση τη ημέρας. Έφαγα κάτι στα γρήγορα και συνέχισα προς τα Λέπουρα.

Ο ήλιος έκαιγε αρκετά και όσο νερό και να έπινα ένιωθα αφυδατωμένος. Είχα μπει πια στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Όλα πήγαιναν καλά. Μόνο η κούραση είχε αρχίσει να κάνει την βόλτα λιγότερο διασκεδαστική. Συνέχιζα με σταθερό ρυθμό μέχρι τα Στύρα όπου έκανα μια ακόμη στάση. Πλέον είχαν μείνει περίπου 20χλμ. για το Μαρμάρι αλλά και μια καλή ανηφόρα. Αφού έβγαλα και το τελευταίο μέρος της διαδρομής κατηφόρισα στο λιμάνι και απόλαυσα έναν καφέ δίπλα στην θάλασσα. Η ώρα κόντευε τέσσερις και είχα χρόνο να χαλαρώσω μέχρι να μπω στο πλοίο. Το κοντέρ σταμάτησε στα 270χλμ. και οι καθαρές ποδηλατικές ώρες έφτασαν τις 17. Ένα απολαυστικό διήμερο είχε φτάσει στο τέλος του. Αν και κουρασμένος σκεφτόμουνα ήδη πότε θα ξαναέρθω στην περιοχή.

Στη νότια Εύβοια υπάρχουν πάρα πολλές διαδρομές που μπορεί να κάνει κάποιος. Επιλέγοντας πολλά η και λίγα χιλιόμετρα. Λίγη προσοχή χρειάζεται στα ορεινά όπου τοποθετούνται ανεμογεννήτριες. Το να συναντηθεί ένας ποδηλάτης με πολλά φορτηγά σε κάποιον χωματόδρομο σίγουρα δεν θα είναι καθόλου ωραίο. Οι διαδρομές που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον είναι αυτές όπου μπορεί κάποιος να κινηθεί από την δυτική Εύβοια προς την ανατολική και να φτάσει στο Αιγαίο Πέλαγος, όπως και ο παραλιακός δρόμος που πηγαίνει προς το Νημποριό. Ακόμη μια επιλογή είναι και ο δρόμος που οδηγεί προς τους Καλιανούς. Βέβαια και το ίδιο το Μαρμάρι είναι όμορφο και σε κοντινή απόσταση υπάρχουν ωραίες παραλίες. Η ευρύτερη περιοχή αποτελεί το καλύτερο μέρος για ποδηλατική εκδρομή για τους Αθηναίους.

Χρήσιμες συμβουλές

Επιλέγουμε μέρες που δεν έχει δυνατό άνεμο.

Το καλοκαίρι με υψηλές θερμοκρασίες η συγκεκριμένη διαδρομή γίνεται ακόμη πιο δύσκολη

Καλύτερη εποχή είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο.

Δεν υπερβάλλουμε στο φόρτωμα του ποδηλάτου. Όσο πιο λίγα πράγματα έχουμε τόσο πιο απολαυστική είναι η βόλτα.

Κοιτάμε πάντα τον χάρτη πριν ξεκινήσουμε και έχουμε στο μυαλό μας ποια χωριά θα πρέπει να συναντήσουμε.

Κουβαλάμε τα ανάλογα ανταλλακτικά όπως σαμπρέλες για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ξεμείνουμε κάπου.

Λέμε σε κάποιον δικό μας ποια διαδρομή θα κάνουμε.

Αν και μόνος μπορεί κανείς να κινείται με τον ρυθμό του ωστόσο η βόλτα με παρέα είναι πάντα πιο ωραία.

Το κόστος του πλοίου είναι 9 ευρώ το άτομο. Το ποδήλατο μεταφέρεται δωρεάν.

κείμενο – φωτογραφίες: Πάνος Μπαμπαλούκας

επιμέλεια: Λάζαρος Τριανταφυλλίδης

Σχετικά άρθρα

Πεζοπορία στα Χτένια Χελμού – κορυφή Νησί

mountainsGreece

Ημερολόγιο 2023

mountainsGreece

Ορειβατικό αφιέρωμα στο Κιργιστάν

mountainsGreece