Το Ξηροβούνι της Εύβοιας είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βουνά κοντά στην Αττική με βράχινο ανάγλυφο που προσφέρεται για εναλλακτικές πεζοπορίες. Η νότια πλευρά είναι σχετικά ήπια χωρίς έντονες εξάρσεις σε αντίθεση με τη βορινή που έχει γκρεμούς και λούκια.
Στις πλαγιές του υπάρχει δάσος με έλατα και φυλλοβόλα δέντρα. Το χειμώνα όταν ο βόρειος άνεμος συνοδεύεται με υγρασία, γεμίζει το βουνό με χιόνι και κάνει το τοπίο ακόμη πιο όμορφο και απόκοσμο. Η προσέγγιση στις δύο ψηλότερες κορυφές γίνεται με δυσκολία και με τα χιόνια χρειάζεται ειδικός χειμερινός εξοπλισμός.
Δεν υπάρχει κανένα εύκολο μονοπάτι που να οδηγεί σε αυτές (από βορά) και για να φτάσουμε μέχρι εκεί θα πρέπει να περάσουμε μέσα από το λούκι της δεξιάς κορυφής ή να ανέβουμε από το λούκι του Πορτάρη. Και οι δύο επιλογές χρειάζονται προσοχή.
Μια εναλλακτική διαδρομή είναι η ανάβαση από τη δυτική κόψη και η διάσχιση όλης της κορυφογραμμής. Στην τελευταία μας επίσκεψη καταγράψαμε τις δυσκολίες αυτής της πορείας.
Διαδρομή
Ξεκινάμε από το διάσελο της Δίρφυς που ενώνει το Ξηροβούνι με τη Δίρφυ. Ακολουθούμε το χωμάτινο δρόμο προς το Ξηροβούνι. Υπάρχει ενημερωτική ταμπέλα που μας δείχνει την πορεία και μια τσιμεντένια κατασκευή.
Περπατάμε για δέκα περίπου λεπτά και μπαίνουμε στο μονοπάτι στο αριστερό μας χέρι. Και εδώ υπάρχει ταμπέλα που μας βάζει σε αυτό. Το μονοπάτι στο πρώτο κομμάτι είναι εύκολο και όμορφο. Το ακολουθούμε με κατεύθυνση προς το νότο.
Στο σημείο που χωρίζει για πηγή Τέμπλα εμείς μένουμε στο δεξιό μονοπάτι. Σε λίγη ώρα φτάνουμε στο αλπικό και πάμε λοξά δεξιά. Η δυτική κόψη είναι ακριβώς μπροστά μας και φαίνεται καθαρά η πορεία προς την κορυφογραμμή.
Περπατάμε μέχρι τη ρίζα των βράχων και ψάχνουμε για τα κόκκινα σημάδια. Αφού τα βρούμε αρχίζουμε την ανάβαση. Μη γνωρίζοντας τη δυσκολία της κόψης είχαμε μαζί μας αναρριχητικό εξοπλισμό. Βάλαμε τα μποντριέ και αποφασίσαμε να βγάλουμε το σχοινί στην πρώτη μεγάλη δυσκολία που θα συναντούσαμε.
Ανεβαίνοντας όμως είδαμε ότι η διαδρομή δεν ήταν όσο δύσκολη την περιμέναμε. Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο με τρία δύσκολα περάσματα και για κάποιον/α που έχει αναρριχητική εμπειρία μάλλον δεν θα έχει κάποιο θέμα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί κάποιο ατύχημα.
Υπάρχουν εκτεθειμένα βράχια που αν γλιστρήσουμε το βουνό δεν θα μας δώσει δεύτερη ευκαιρία. Ο γκρεμός από κάτω παραμονεύει. Οπότε το αν χρειάζεται η όχι κάποιο σχοινάκι έχει να κάνει με τις ικανότητές μας. Το κράνος επιβάλλεται.
Σε περίπτωση που κάποιο άτομο στην παρέα δεν έχει μεγάλη εμπειρία σε βράχινα περάσματα το σωστό είναι να υπάρχει εξοπλισμός. Το πιο δύσκολο σημείο βρίσκεται πριν τη μέση της κόψης. Μπορούμε να το δούμε στο βίντεο στο 1 και 14. Αν πάει κανείς ντιρέκτ είναι βαθμολογίας 3.
Παραπάνω θα βρούμε ακόμη ένα δύσκολο κομμάτι. Αφού το περάσουμε και αυτό η κόψη αρχίζει να γίνεται πιο εύκολη. Στη συνέχεια θα χρειαστεί να περπατήσουμε πάνω στην κορυφογραμμή του βουνού. Περνάμε από την πρώτη κορυφή όπου και εκεί αν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό σκαρφάλωμα και συνεχίζουμε.
Η ομορφιά του Ξηροβουνίου είναι ότι στη διάρκεια του περπατήματος στην κορυφογραμμή έχουμε τη δυνατότητα να αλλάζουμε πορεία στα βράχια και να επιλέγουμε εύκολα ή δύσκολα περάσματα. Σε γενικές γραμμές μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η πορεία στην αριστερή πλευρά κοντά στο γκρεμό.
Το τερέν είναι πραγματικά σαν πάρκο για προπόνηση. Μικρές κόψεις και απότομα ανεβάσματα ομορφαίνουν την παραμονή μας στο βουνό. Κάποια βράχια είναι ίσως πιο δύσκολα και από τη δυτική κόψη που περάσαμε πριν.
Πλησιάζοντας στη δεύτερη κορυφή και αφού περάσουμε ένα εύκολο σημείο η διαδρομή γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Ανάμεσα από τα βράχια υπάρχουν δολίνες και απότομες πλαγιές που προσφέρονται για παραδοσιακή αναρρίχηση. Το τοπίο είναι μαγικό.
Για να ανηφορίσουμε στην πρώτη κορυφή που θα βρούμε μπροστά μας μπορούμε να κάνουμε αναρρίχηση τρίτου βαθμού. Από την πλευρά του λουκιού του Πορτάρη τα βράχια είναι ακόμη πιο ψηλά. Αφού ανέβουμε στην πρώτη κορυφή μπορούμε στη συνέχεια να πάμε και στην απέναντι εκεί που υπάρχει το τσιμεντένιο κολωνάκι.
Σε αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί να κινηθούμε προς τα δεξιά και να πάμε σε αυτήν κυκλικά. Αλλιώς θα χρειαστεί να κάνουμε ραπέλ και να περάσουμε απέναντι. Το κενό που υπάρχει ανάμεσα από τις δυο κορυφές είναι η είσοδος του Πορτάρη. Λίγο παρακάτω στο λούκι του Πορτάρη υπάρχει ένα βύσμα για ασφάλιση.
Αφήνοντας πίσω τις ψηλές κορυφές κατεβήκαμε από την ήπια πλευρά του βουνού προς ανατολικά και βόρεια πέφτοντας στο μονοπάτι που βρίσκεται η πηγή Κόνισμα. Στη συνέχεια περπατήσαμε προς την πηγή Τέμπλα και βγήκαμε στην αρχική πρωινή διαδρομή.
Η πορεία είναι απαιτητική και προτείνεται για μέρες με δροσιά. Το καλοκαίρι τα βράχια καίνε. Η κυκλική διαδρομή διαρκεί περίπου 9 ώρες. Νερό υπάρχει στο κόνισμα και στην τέμπλα. Στην τέμπλα τρέχει πολύ λιγότερο σε σχέση με την άλλη πηγή και δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει ροή όλο το καλοκαίρι.
κείμενο – φωτογραφίες – βίντεο: Πάνος Μπαμπαλούκας
