Το μονοπάτι του Μπέκου είναι ένα σχετικά άγνωστο μονοπάτι που ενώνει το χωριό Συκιά με την κορυφή Τραγονόρος (2.460μ.). Όπως και το μονοπάτι του Καραγιάννη αποτελεί και αυτό μια εναλλακτική πρόταση για ορειβασία με απαιτητικά περάσματα και μεγάλη διάρκεια.
Η διαδρομή ελίσσεται ανάμεσα από πανύψηλα βράχια, γκρεμούς και κρυφά περάσματα. Το τοπίο είναι ιδιαίτερα όμορφο και άγριο. Χαμηλότερα αναπτύσσεται δάσος με έλατα ενώ πιο ψηλά οι παγετωνικοί βράχοι προκαλούν δέος. Στις πλαγιές του βουνού συναντάμε πολλά αγριολούλουδα όπως και βότανα. Για την ασφαλή διάσχιση των βράχων χρειάζεται να έχουμε γνώσεις χειρισμού αναρριχητικού εξοπλισμού και υπομονή γιατί το περπάτημα στις σάρες είναι επίπονο. Τα περάσματα δεν έχουν μεγάλη διάρκεια αλλά έχουν ένα βαθμό επικινδυνότητας και τα λάθη δεν συγχωρούνται. Σε ορισμένα σημεία έχουν τοποθετηθεί σχοινιά τα οποία είναι αρκετά φθαρμένα. Τα πιο δύσκολα περάσματα βρίσκονται αρκετά ψηλά σε σημείο που φτάνουμε κουρασμένοι από την πολύωρη ανάβαση. Η διαδρομή είναι σηματοδοτημένη με κόκκινη μπογιά ενώ από τα 1.900μ. και πάνω με κίτρινη μπογιά. Η σήμανση είναι πολύ καλή και προτείνεται να την ακολουθούμε πιστά γιατί υπάρχουν πολλά αδιέξοδα προς την κορυφογραμμή.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνει η ανάβαση
Με ελαφρύ σακίδιο που σημαίνει ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε την ίδια μέρα στη Συκιά ή με βαρύ σακίδιο στο οποίο θα έχουμε όλα τα αναγκαία πράγματα για μια διανυκτέρευση. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η έλλειψη νερού σε όλο το μήκος της διαδρομής. Αυτό συνεπάγεται ότι θα χρειαστούμε από 4 λίτρα και περισσότερο για να μην πάθουμε αφυδάτωση. Στην τοποθεσία Ίσωμα στα 1.000μ βρίσκεται μια λούτσα για τα ζώα αλλά είναι προτιμότερο να έχουμε γεμίσει από το χωριό Συκιά.
Φτάνοντας στην κορυφογραμμή μπορούμε να κάνουμε κυκλική διαδρομή επιστρέφοντας από τη Βαθιά Λάκκα και το Λαζόρεμα. Για να φτάσουμε στη Βαθιά Λάκκα μπορούμε να κινηθούμε κατά μήκος της κορυφογραμμής ή να κατευθυνθούμε προς το καταφύγιο του ΠΟΑ και την επόμενη μέρα να ανηφορίσουμε για το διάσελο ακολουθώντας το μονοπάτι Ε4 και από εκεί να αρχίσουμε την κατάβαση. Στην πρώτη περίπτωση αν πάμε από την κορυφογραμμή θα πρέπει να κατέβουμε ένα πολύ απότομο λούκι στη Γκιωνόλακκα το οποίο μετά από τόσες ώρες πορείας δεν είναι και τόσο απλό. Ειδικά με βαρύ σακίδιο. Εμείς παρόλο που φτάσαμε στο σημείο αυτό η κούραση μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη και κινηθήκαμε μέχρι το καταφύγιο. Ένα πολύ θετικό είναι ότι στο καταφύγιο υπάρχει νερό. Μια μπλε σωλήνα φέρνει νερό από κοντινή πηγή. Σε περίπτωση που δε βγάζει νερό, υπάρχει άλλο ένα μαύρο λάστιχο σε κοντινή απόσταση από το καταφύγιο, πάνω στο μονοπάτι Ε4 στη διαδρομή προς το διάσελο της επιστροφής. Το λάστιχο βρίσκεται λίγα μέτρα παραπάνω από την πετρόχτιστη πηγή η οποία δεν αναβλύζει νερό.
Και οι δύο επιλογές περιέχουν πάνω από 12 ώρες περπάτημα.
Διαδρομή
Ξεκινάμε μέσα από το χωριό. Περνάμε το καφενείο Μπέκος και στρίβουμε αριστερά στο πρώτο δρομάκι και αμέσως δεξιά στο στενό σοκάκι με τα μεγάλα σκαλοπάτια. Πηγαίνουμε προς το δάσος λοξά δεξιά. Η είσοδος του μονοπατιού βρίσκεται στα τελευταία σπίτια και έχει ένα ορειβατικό σημάδι πάνω σε συρματόπλεγμα (άσπρο μπλε).
Το μονοπάτι είναι ευκρινές και μας οδηγεί μέχρι την τοποθεσία Ίσωμα. Από το Ίσωμα διακρίνουμε και το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Εδώ θα συναντήσουμε μια ορειβατική ταμπέλα που γράφει “προς μονοπάτι Μπέκου”. Περπατάμε για λίγο πάνω σε δασικό δρόμο και σύντομα ξαναμπαίνουμε σε μονοπάτι. Η διαδρομή σε αυτό το σημείο περνάει ανάμεσα από χαμηλά βράχια με θάμνους.
Μπαίνοντας στο δάσος η κλίση μεγαλώνει και αρχίζουμε να βλέπουμε τα βράχια πιο καθαρά. Η πορεία συνεχίζει λοξά δεξιά. Περνάμε μια σάρα και ένα ρέμα και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε δεξιά απέναντι προς τα ψηλά έλατα. Από εδώ αρχίζουμε να κερδίζουμε απότομα ύψος. Σε λίγη ώρα το μονοπάτι φτάνει σε βράχινο τοίχος όπου εμείς πάμε αριστερά. Εδώ θα συναντήσουμε το πρώτο απότομο πέρασμα το οποίο είναι πιο εύκολο από τα επόμενα. Τραβερσάρουμε προσεκτικά και έπειτα συνεχίζουμε προς τα πάνω στην απότομη πλαγιά. Για λίγη ώρα θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί/ες.
Αφού ανέβουμε την απότομη πλαγιά θα φτάσουμε σε νέο βράχινο τοίχο όπου θα κινηθούμε αριστερά και θα ανέβουμε μια ράμπα. Συνεχίζουμε την ανάβαση μέχρι να περάσουμε ένα χαρακτηριστικό ξεραμένο δέντρο. Από εκεί θα πάμε για λίγο δεξιά για να βρούμε το “μυστικό” πέρασμα ανάμεσα από δυο βράχους.
Σε λίγη ώρα θα φτάσουμε σε ένα δύσκολο κομμάτι όπου υπάρχει ένα παλιό σχοινί. Αφού το περάσουμε και αυτό θα συνεχίσουμε και θα μπούμε σε ένα μικρό λούκι. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δείξουμε μεγάλη προσοχή γιατί στα μισά του λουκιού το μονοπάτι συνεχίζει δεξιά και κατηφορίζει απότομα. Αρκετοί μπερδεύονται και συνεχίζουν ευθεία.
Εμείς ακολουθούμε πιστά τα κίτρινα σημάδια. Αφού κατέβουμε συνεχίζουμε ξανά ανηφορικά και φτάνουμε στα τελευταία δύσκολα περάσματα. Υπάρχουν τρία συνεχόμενα κομμάτια που είναι εκτεθειμένα. Τα σχοινιά που είναι κρεμασμένα βρίσκονται ήδη κάποια χρόνια εκεί και είναι επισφαλή. Είναι περασμένα στα βράχια με κορδονέτα. Εμείς είχαμε δικό μας εξοπλισμό για ασφάλιση αλλά χρησιμοποιήσαμε και αυτά για έξτρα ασφάλεια. Δεν έσπασε κάποιο αλλά αυτό δε σημαίνει ότι στο μέλλον δεν θα συμβεί.
Αφού περάσουμε τα επικίνδυνα σημεία φτάνουμε στο τελικό κομμάτι της ανάβασης το οποίο πραγματικά είναι πολύ κουραστικό. Η σάρα που εκτείνεται μέχρι την κορυφή είναι ίσως μια από τις χειρότερες των ελληνικών βουνών. Το έδαφος γλιστράει πάρα πολύ και μετά από τόσες ώρες πεζοπορίας είναι επίπονο για τα πόδια. Για να γίνει πιο υποφερτό το περπάτημα μπορούμε να στηριζόμαστε στα βράχια αριστερά και να προχωράμε.
Το τοπίο ωστόσο είναι μαγικό. Μπροστά μας υψώνονται παγετωνικοί βράχοι με ιδιαίτερα ανάγλυφα που μοιάζουν σαν ψεύτικοι. Με μεγάλη υπομονή βγάζουμε το τελευταίο τερέν και φτάνουμε στην κορυφογραμμή. Η διαδρομή εδώ τελειώνει και μένει να επιλέξουμε πως θα γυρίσουμε πίσω στη Συκιά.
Πληροφορίες
– Η διαδρομή από τη Συκιά μέχρι την κορυφογραμμή διαρκεί 10 ώρες με βαρύ σακίδιο. Προφανώς αυτός ο χρόνος αλλάζει ανάλογα με το πόσο αργά η γρήγορα πάμε.
– Νερό δεν υπάρχει πουθενά μέσα στη διαδρομή.
– Καλό είναι να έχουμε κράνος και κάποια υλικά για ασφάλιση. Εάν υπάρχει άλλη παρέα που προπορεύεται στη διαδρομή πρέπει να γνωρίζουμε ότι μπορούν να ρίξουν πέτρες κατά λάθος. Υπάρχουν πολλά σαθρά σημεία.
– Η επιστροφή στη Συκιά έχει μεγάλη διάρκεια οπότε θα πρέπει να υπολογίσουμε το χρόνο που χρειαζόμαστε και πόση αντοχή έχουμε.
– Το συγκεκριμένο μονοπάτι δεν προτείνεται για άπειρους ορειβάτες.
– Δεν είναι γνωστό αν έχει γίνει χειμερινή επιτυχής προσπάθεια. Το ανάγλυφο του βουνού και τα μεγάλα λούκια όπως και η κλίση των πλαγιών μοιάζουν να ευνοούν τις χιονοστιβάδες. Η εκτίμηση της ομάδας είναι ότι πρόκειται για μια πραγματικά επικίνδυνη διαδρομή που το χειμώνα περιέχει μεγάλο ρίσκο. Την άνοιξη με τα χιόνια “καθισμένα” είναι πιο ασφαλές να πραγματοποιηθεί μια ανάβαση. Και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να γνωρίζουμε ότι ένα μεγάλο μέρος της σήμανσης δεν θα φαίνεται μια που θα είναι κρυμμένη από τα χιόνια. Οπότε θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια διάσχιση χωρίς χιόνια.
Έγινε προσπάθεια καταγραφής της διαδρομής με gps. Τα σημεία που φαίνονται κύκλοι είναι στάσεις. Η καταγραφή ξεκίνησε από το σημείο Ίσωμα. Δεν φαίνεται το πρώτο εύκολο μονοπάτι που περνάει μέσα από το δάσος. Προφανώς ανεβαίνουμε στη διαδρομή αυτή με προσωπική ευθύνη. Ο ασφαλέστερος τρόπος είναι να ακολουθούμε τη σήμανση.
Η διαδρομή ανοίχτηκε από τον ορειβάτη Κώστα Αϊβαλιώτη. Έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.
κείμενο – φωτογραφίες: Πάνος Μπαμπαλούκας
Αρχεία gpx και kml για το μονοπάτι του Μπέκου στη Γκιώνα από το mountaisGreece.com