Ο Παρνασσός είναι ένα από τα αγαπημένα βουνά των Αθηναίων. Βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την πρωτεύουσα και προσφέρει πολλές διαδρομές για φυσιολάτρες και ορειβάτες που αναζητούν στιγμές ελευθερίας.
Η ανατολική πλευρά του βουνού είναι πιο απομονωμένη και βρίσκεται μακριά από τα δύο χιονοδρομικά κέντρα. Ανάμεσα από την χαράδρα της Βελίτσας ορθώνουν το ανάστημα τους κορυφές που ξεπερνούν τα 2.300 μέτρα.
Κάτω από τα αλπικά τοπία και κοντά στην κορυφή Καλόγερος, ένα μέρος ξεχωρίζει για τη δροσιά του και τα νερά που βγαίνουν μέσα από τη γη, καταλήγοντας στο ρέμα της Τιθορέας. Είναι οι καταρράκτες της Τρύπης. Σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους υπάρχουν τρεις καταρράκτες με τον ένα να αγγίζει τα 80 μέτρα. Ο μεσαίος είναι πιο χαμηλός και διακρίνεται εύκολα η τρύπα στoν βράχο από όπου ξεπηδάει το παγωμένο νερό. Λίγο πιο πριν υπάρχει ένας ακόμη αρκετά μικρότερος ο οποίος τα άνυδρα καλοκαίρια τρέχει ελάχιστα.
Το νερό είναι παγωμένο και δύσκολα μπορεί να κάτσει κανείς για πολύ ώρα μέσα στη μικρή βάθρα που σχηματίζεται στον ψηλό καταρράκτη. Μέρος του νερού που τροφοδοτεί το ρέμα καταλήγει μέσα από σωλήνες στην Τιθορέα για ύδρευση.
Η διαδρομή διασχίζει δάσος με έλατα και κέδρους ενώ αρκετά φυλλοβόλα υπάρχουν κοντά στο ρέμα. Στην ανάβαση που κάναμε προσέξαμε ότι αρκετά έλατα έχουν αρχίσει να ξεραίνονται. Αυτό αφορά και μικρά δέντρα. Είναι ένα ανησυχητικό φαινόμενο που ξεκίνησε από τα δάση της Πελοποννήσου και πλέον επεκτείνεται όλο και πιο βόρεια.
Οι κλιματικές συνθήκες έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια με τους χειμώνες να είναι πιο ήπιοι ενώ παράλληλα οι βροχές έχουν ελαττωθεί. Μένει να δούμε τι σημαίνει αυτό για τα δάση μας.
Διαδρομή
Υπάρχουν δύο τρόποι για να ξεκινήσουμε. Μπορούμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι στο πάνω μέρος του χωριού Τιθορέα ή να πάμε με το αυτοκίνητο μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη και να μπούμε κατευθείαν στο μονοπάτι από εκεί.
Στη δεύτερη περίπτωση θα χρειαστεί να ακολουθήσουμε το δασικό δρόμο που περνάει δίπλα από την Ιερά Μονή Οδηγήτριας. Αφού λοιπόν φτάσουμε στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη λίγο παραπάνω θα δούμε μια ταμπέλα που δείχνει δεξιά προς Διπόταμα.
Το μονοπάτι που φεύγει αριστερά πάει προς τις ψηλές κορυφές. Εμείς ακολουθούμε το δεξιό μονοπάτι. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής είναι εύκολο και γίνεται κάτω από ψηλά έλατα. Φτάνοντας στα Διπόταμα ξεκινάει το δύσκολο μέρος.
Περνάμε το ρέμα απέναντι και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε σε απότομη πλαγιά. Το ρέμα σε αυτό το σημείο είναι ξηρό αλλά λίγο παρακάτω καταλήγει το νερό από τους καταρράκτες και έχει κάποιες μικρές βάθρες.
Απορίας άξιο είναι πως κάποιοι θέλουν να κατασκευάσουν υδροηλεκτρικό έργο σε αυτό το ρέμα. Είναι απόλυτα εμφανές ότι τα ρέματα πλέον κατεβάζουν λίγο νερό τα καλοκαίρια με ότι αυτό συνεπάγεται για την άγρια ζωή αλλά και το νερό που δεσμεύεται για ύδρευση.
Η αρνητική γνωμοδότηση του Ο.ΦΥ.ΠΕ.Κ.Α. είναι ένα πρώτο βήμα για τη σωτηρία του ρέματος και παράλληλα μας δείχνει πόσο καταστροφικό θα είναι αυτό το έργο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα γίνει. Αφού ανέβουμε την απότομη πλαγιά στη συνέχεια συνεχίζουμε προς τα αριστερά.
Το μονοπάτι είναι λιγότερο εμφανές και καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί για την πορεία μας. Σύντομα φτάνουμε στο πρώτο δύσκολο πέρασμα. Θα δούμε μπροστά μας έναν σιδερένιο σωλήνα τον οποίο θα πρέπει να ανέβουμε.
Φτάνοντας πάνω έχουμε όμορφη θέα προς την κορυφή Κούκος. Το δεύτερο πέρασμα χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Θα χρειαστεί να ανέβουμε μια σιδερένια σκάλα για να βγούμε στο πάνω επίπεδο. Αφού περάσουμε και αυτό το σημείο πολύ σύντομα θα δούμε μπροστά μας ένα συρματόσχοινο.
Το μονοπάτι είναι πολύ στενό και για το λόγο αυτό έχει τοποθετηθεί η παραπάνω ασφάλεια. Στη συνέχεια θα φτάσουμε σε ένα απότομο κατέβασμα όπου υπάρχει σχοινί για βοήθεια. Μετά από αυτό θα βρεθούμε στους καταρράκτες. Η διαδρομή δεν είναι απλή πεζοπορική και θα πρέπει να προσέχουμε στα δύσκολα σημεία.
Πληροφορίες
– Η ανάβαση διαρκεί λίγο παραπάνω από τρεις ώρες
– Μετά το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη δεν υπάρχει πηγή. Εμείς ήπιαμε νερό από τον καταρράκτη χωρίς να έχουμε κάποιο θέμα.
– Τα συρματόσχοινα είναι ψηλά τοποθετημένα και κατά πάσα πιθανότητα δεν τα φτάνει ένα παιδί. Επικίνδυνη είναι και η σκάλα όπως και ο σωλήνας. Μπορεί κατά καιρούς να έχουν πάει παιδιά στην Τρύπη αλλά κατά τη γνώμη μας υπάρχει μεγάλο ρίσκο να συμβεί κάποιο ατύχημα. Εάν κάποιος/α έχει υψοφοβία θα ζοριστεί πολύ ειδικά στη σιδερένια σκάλα.
– Κοντά στους καταρράκτες υπάρχουν γκρεμοί και οπτικά είδαμε πέτρες που θα μπορούσαν να πέσουνε. Εμείς δεν πήραμε κράνη και αντικειμενικά σπάνια πέφτουν πέτρες τις μέρες που δεν βρέχει αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να συμβεί.
– Την παραπάνω διαδρομή την προτείνουμε για κόσμο που κάνει κάποιο καιρό ορειβασία.
– Το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη είναι ανοιχτό και μπορεί κανείς να κοιμηθεί μέσα όπως και στο τσιμέντο μπροστά αλλά περιφερειακά το χώμα έχει κλίση και δεν είναι κατάλληλο για σκηνές. Και στη διαδρομή μέχρι την Τρύπη δεν είδαμε κάποιο μέρος για σκηνές.
κείμενο – φωτογραφίες – βίντεο: Πάνος Μπαμπαλούκας
