Μια απαιτητική διαδρομή που διασχίζει τη βάση του Ξηροβουνίου και από το λούκι του Πορτάρη καταλήγει στην κορυφή.
Το Ξηροβούνι γειτονεύει με τη Δίρφυ και αυτά τα δύο βουνά είναι τα πιο γνωστά για ορειβασία στην Εύβοια. Οι γκρεμοί του προσφέρουν δύσκολες αναρριχητικές διαδρομές.
Έχοντας βορινό προσανατολισμό είναι ένας καλός προορισμός και για τους χειμερινούς μήνες. Ξεπερνάει για λίγο τα 1400 μέτρα έχοντας μοναδική θέα στο Αιγαίο Πέλαγος. Ανάμεσα από τους γκρεμούς υπάρχουν δύο βασικά λούκια.
Το ένα βρίσκεται στη δεξιά πλευρά των βράχων κοντά στη γνωστή κόψη Ξηροβουνίου ενώ το άλλο είναι στην αριστερή πλευρά και οδηγεί στον Πορτάρη. Στην τελευταία μας επίσκεψη κάναμε αυτό του Πορτάρη και μας προκάλεσε να το δοκιμάσουμε ξανά με χειμερινές συνθήκες.
Η ανάβαση χωρίς χιόνι είναι αρκετά δύσκολη όχι μόνο εξαιτίας των συχνών κατολισθήσεων αλλά και της μεγάλης κλίσης στο έδαφος ειδικά προς το τελείωμα της σάρας. Η στήριξη στα βράχια δεξιά επιβάλλεται γιατί το έδαφος έχει την τάση να μας κατεβάσει χαμηλά. Η σάρα είναι πραγματικά “ζωντανή”.
Διαδρομή
Ξεκινάμε από το διάσελο που χωρίζει τη Δίρφυ με το Ξηροβούνι. Ακολουθούμε το δασικό δρόμο στη δεξιά πλευρά και σε περίπου δέκα λεπτά μπαίνουμε στο μονοπάτι στο αριστερό μας χέρι. Προχωράμε στο μονοπάτι μέχρι να συναντήσουμε μια ταμπέλα που μας οδηγεί προς την πηγή Κόνισμα. Συνεχίζουμε κατηφορικά αριστερά.
Χάνουμε σταθερά ύψος αντικρίζοντας δεξιά μας τους απότομους γκρεμούς. Μετά από 50 λεπτά θα δούμε πάνω σε βράχια μία πλακέτα μνήμης ενός παιδιού που έφυγε από τη ζωή. Στο σημείο αυτό ξεκινάει η ανάβαση στο λούκι.
Περπατάμε ανάμεσα από μεγάλους βράχους. Εμείς επιλέξαμε την κίνηση στη δεξιά πλευρά για να κάνουμε λίγο πιο δύσκολη τη διαδρομή αφού είχε ωραία βράχινα περάσματα. Αρκετά πιο ψηλά ξεκινάει η σάρα.
Η κλίση μας έκανε τη ζωή δύσκολη και με τον αναρριχητικό εξοπλισμό στην πλάτη τα βήματα δεν ήταν τόσο σταθερά. Κολλήσαμε στα βράχια δεξιά και κρατιόμασταν όσο μπορούσαμε για να μην μετακινηθούν οι πέτρες. Σε κάποια σημεία βάζαμε τόση δύναμη που ήταν σαν να κάναμε αναρρίχηση.
Λίγο πριν τελειώσει η σάρα κάναμε μια μικρή τραβέρσα αριστερά φτάνοντας στη βάση του Πορτάρη. Εκεί βρίσκεται το αναρριχητικό πέρασμα. Βάλαμε τον εξοπλισμό μας και ανεβήκαμε με ασφάλεια στα βράχια.
Χαμηλά δεν υπάρχουν βύσματα και γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να κάνουμε δική μας ασφάλεια. Ψηλά μετά το δύσκολο κομμάτι υπάρχει ένα βύσμα από το οποίο μπορούμε να ανεβάσουμε το δεύτερο άτομο.
Φτάνοντας επάνω αποφασίσαμε να ανέβουμε στα βράχια αριστερά προς την κορυφή. Και αυτό το κομμάτι ήταν άριστο για αναρρίχηση. Μικρά περάσματα και πατάρια μας οδήγησαν στο ψηλότερο σημείο από όπου μπορέσαμε να δούμε το τσιμεντένιο κολωνάκι στο βάθος.
Περπατήσαμε πάνω στην κορυφογραμμή μέχρι το σιδερένιο στύλο. Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε με κατεύθυνση προς τη θάλασσα πάνω σε ασαφές μονοπάτι που έχουν ανοίξει τα ζώα. Η κατάβαση είναι αρκετά κοπιαστική και επιβαρυντική για τα γόνατα μια που το έδαφος γλιστράει.
Φτάνοντας στη βάση θα πρέπει να πάμε αριστερά μέχρι να βρούμε το μονοπάτι του dirfys trail. Αφού το βρούμε θα κινηθούμε για λίγο με κατεύθυνση προς τη θάλασσα κάνοντας μας να πιστεύουμε ότι πήραμε τη λάθος φορά αλλά σύντομα το μονοπάτι στρίβει αριστερά και μας πάει στην πηγή Κόνισμα. Από εκεί συνεχίζουμε σταθερά πάνω στο μονοπάτι και επιστρέφουμε όπως ήρθαμε.
Η διαδρομή διαρκεί 7 ώρες και είναι αρκετά απαιτητική. Δεν την προτείνουμε για ορειβάτες/ισσες που έχουν μικρή εμπειρία στο βουνό.
κείμενο – φωτογραφίες: Πάνος Μπαμπαλούκας
βίντεο: Πάνος Μπαμπαλούκας, Δημήτρης Μπαλαμπάνης
