Χιονίστρα Θεσπρωτίας (1644μ.)
Συνεχίζοντας την εξερεύνηση των άσημων, λιγότερο δημοφιλών βουνών της Ηπείρου, αυτή τη φορά επισκέφθηκα τη Χιονίστρα Θεσπρωτίας. Η Χιονίστρα ανήκει στην πρώτη γραμμή άμυνας – Τσαμαντάς/Μουργκάνα, Όρη Παραμυθιάς, Τόμαρος, Ξεροβούνι, Όρη Βάλτου – που στέκει ανάμεσα στο Ιόνιο και την καθεαυτή οροσειρά της Πίνδου. Το υψόμετρο των παραπάνω κορυφών δεν ξεπερνάει τα 2000μ.
Η Χιονίστρα βρίσκεται βορειότερα της Παραμυθιάς, απέναντι από την κορυφή Γκορίλας (1658μ.) των ορέων της Παραμυθιάς, με τη Εγνατία Οδό να περνά από το διάσελο των δύο βουνών. Χιονίστρα και Γκορίλας μοιάζουν σαν δίδυμα βουνά. Ο Γκορίλας έχει μεγαλύτερη δασοκάλυψη, σε αντίθεση με τη ξερή νότια πλαγιά της Χιονίστρας. Η Χιονίστρα δε, έχει μεγαλύτερο όγκο με ένα ευρύ οροπέδιο να σχηματίζεται λίγο πιο χαμηλά από την κορυφή. Ενώ ο Γκορίλας είναι η απόληξη μιας μακράς κορυφογραμμής που ξεκινά από το Σούλι και τα στενά του Αχέροντα.
(κορυφή Γκορίλας)
Η διαδρομή που ξεκινά από το χωριό Ελαταριά προς την κορυφή είναι σημαδοτημένη από τον ΕΟΣ Ιωαννίνων. Βγαίνοντας από την Εγνατία ακολουθούμε τη σήμανση προς Σαλονίκη και στη συνέχεια προς Ελαταριά. Η Ελαταριά είναι σχεδόν εγκαταλελημένη, τουλάχιστον το χειμώνα.
(Η χιονισμένη κορυφή του Τόμαρου στο βάθος δεξιά)
Περνώντας το χωριό συναντάμε μια βρύση, από όπου ξεκινά το μονοπάτι (υπάρχει σεχτική σήμανση).
Το πρώτο τήμα το μονοπατιού περνά μέσα από ένα όμορφο και σχετικά νέο ελατοδάσος, με την κλίση να αυξάνεται σταδιακά.
Η σήμανση είναι αρκετά συχνή και ευκρινής.
Πλησιάζοντας προς το διάσελο από τα ξέφωτα της διαδρομής είναι ορατές η Νεμέρτσικα και η Τύμφη.
Φτάνοντας στο διάσελο κινούμαστε ΒΑ ακολουθώντας ένα δασικό δρόμο. Στο τέλος του δρόμου μπαίνουμε ξανά σε μονοπάτι. Πλέον δεν υπάρχει πυκνή βλάστηση, αράκυνθοι και σάρες. Η σήμανση αρχίζει να αραιώνει, ώσπου χάνεται τελείως. Επιπροσθέτως, οι γιδόστρατες από τα ζώα που βόσκουν, συχνά σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι στο σωστό μονοπάτι.
Εγώ προσωπικά αρκετές φορές βρέθηκα σε αδιέξοδο και χρειάστηκε να πισωγυρίσω. Κατά την ανάβαση κατέληξα να ανεβαίνω ευθεία μέσα από μία σάρα προς κάτι που έμοιαζε με κορυφή. Ευτυχώς βγήκα σε μια κορυφούλα βόρεια σχετικά κοντά στο μοναπάτι που περνούσε λίγο χαμηλότερα μέσα από ένα πλάτωμα. Τη σωστή διαδρομή την ανακάλυψα κατά την κατάβαση.
Η προσέγγιση από τα νότια και τα δυτικά είναι δύσκολη, αν και καλυμένη με χόρτο, λόγω της μεγάλης κλίσης. Μοιάζει όμως να ενδείκνυται για χειμερινή ανάβαση.
Η ορθή πορεία είναι μια μακρά τραβέρσα προς τα ανατολικά μέχρι να συναντηθεί μια κοφτή ρεματιά με διεύθυνση ΝΑ-ΒΔ, από όπου ανεβαίνουμε σε ένα πλάτωμα. Πλέον βρισκόμαστε στο αλπικό. Από την τελευταία βαθμίδα του πλατώματος ξεκινά το τελευταίο τμήμα της διαδρομής κατά μήκος της κορυφογραμμής προς την κορυφή.
Η διάσχιση της κορυφογραμμής είναι ευχάριστη, αλλά θέλει προσοχή γιατί η νότια πλαγιά είναι πολύ απότομη και δεν υπάρχουν εμπόδια για να σταματήσουν μια πτώση. Η αίσθηση που σου άφηνε μοιάζει με αυτή της Δίρφυς, χωρίς τους βράχους.
Η θέα από την κορυφή είναι απόλαυστική. Στα ανατολικά όλες οι κορυφές τις Πίνδου.
(από αριστερά: Νεμερτσικα, Γράμμος, Τύμφη, Σμόλικας, Λάκμος, Κακαρδιτσα, Τζουμερκα, Τομαρος, Γκορίλας)
(Τύμφη)
(Τζουμερκα με το Τόμαρο να χώνεται μπροστά τους)
Στα δυτικά ανεμπόδιστη θέα προς το Ιόνιο – Κέρκυρα, Παξοί, Λευκάδα, Ακαρνανικά όρη και Αμβρακικός.
Κλείνοντας την περιγραφή, θα ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να ανεβώ στο βουνό αυτό με χιόνι.
Παρατήρηση: Η διαδρομή προς Σαλονίκη και στη συνέχεια προς Ελαταριά θέλει πολύ προσοχή γιατί ο δρόμος είναι στενός με συνεχείς κατολισθείς. Οι δε κλειστές βορινές στροφές πιάνουν πάγο. Κατά την επίσκεψή μου αν και δεν είχε χιόνι, η πάχνη ήταν τόσο πυκνή που έμοιαζε ο δρόμος στρωμένος με χιόνι, οριακά δεν χρειάστηκα αλυσίδες.
κείμενο – φωτογραφίες: Αναστάσης Τζίμας
