Η κορυφογραμμή «Τρεις Τσούμπες» βρίσκεται ανάμεσα στην κορυφή «Λιάκουρα» (2457 μ.) και την κορυφή «Μαύρα Λιθάρια» (2327 μ.). Η περιοχή είναι αρκετά απομονωμένη και η διαδρομή μέχρι την κορυφή είναι μεγάλη και επίπονη. Με υψόμετρο κοντά στα 2300μ., η θέα που προσφέρεται προς τις υπόλοιπες κορυφές του βουνού είναι μοναδική. Πολλοί ορειβάτες στις αναφορές τους για τις «Τρεις Τσούμπες», αποκαλούν την περιοχή <<ράχη>> και αυτό γιατί η απόληξή της φτάνει στην ψηλότερη κορυφή «Τσάρκος» (2416 μ.). Ωστόσο, αυτή η <<ράχη>> έχει το δικό της μοναδικό σημείο – την δική της κορυφή.
Στους ορειβατικούς χάρτες δεν υπάρχει κανένα καταγεγραμμένο μονοπάτι που να φτάνει μέχρι την κορυφή. Αυτό κάνει την ανάβαση ιδιαίτερη, διότι μπορεί ο καθένας μόνος του να κρίνει και να σχεδιάσει από που θα ανέβει. Από την χαράδρα της Βελίτσας, οι πλαγιές είναι απότομες και τους χειμερινούς μήνες χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός. Η άλλη πλευρά του βουνού δεν έχει χαραγμένο μονοπάτι, παρόλα αυτά οι χάρτες δείχνουν μια νοητή πορεία, δεξιά από το ρέμα που χωρίζει τα «Μαύρα Λιθάρια» με τις «Τρεις Τσούμπες». Για να φτάσουμε ως εκεί θα πρέπει να ακολουθήσουμε τον δασικό δρόμο που ξεκινάει από τη Μονή Παναγία, λίγο πιο πάνω από το χωριό Αγία Μαρίνα. Από το μοναστήρι περπατάμε στον δεξιό χωματόδρομο και φτάνουμε αρκετά ψηλότερα, εκεί που αρχίζει το ορειβατικό μονοπάτι. Ο δρόμος κάνει μερικές στροφές, τις οποίες μπορούμε να γλυτώσουμε μπαίνοντας μέσα στο δάσος. Σήμανση δεν υπάρχει, οπότε θα πρέπει να συμβουλευτούμε τον χάρτη για να μην χαθούμε. Σε περίπτωση που δεν είμαστε σίγουροι, καλύτερο είναι να ακολουθήσουμε τον δασικό δρόμο.
Φτάνοντας στο μονοπάτι ανηφορίζουμε στα απότομα βράχια και ακολουθούμε τα κίτρινα σημάδια από μπογιά, που μας δείχνουν την πορεία. Σε λίγο καταλήγουμε σε μια ράχη. Από εδώ κινούμαστε αριστερά, έχοντας σαν οδηγό τα κόκκινα σημάδια. Είμαστε πλέον στο κύριο μονοπάτι που ανηφορίζει από το χωριό Άνω Τιθορέα. Μετά από ένα άνοιγμα του δάσους συνεχίζουμε προς τα δεξιά και κατηφορίζουμε για λίγο, μέχρι να συναντήσουμε την πηγή «Τσάρες». Από το σημείο αυτό ξεκινάει το δύσκολο κομμάτι της διαδρομής.
Περπατάμε δεξιά από το ρέμα και πάντα κοντά σε αυτό, χαράσσοντας την δική μας πορεία. Στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής υπάρχει ένα νοητό μονοπάτι, αλλά αργότερα σβήνει. Εύκολη διαδρομή δεν υπάρχει οπότε συνεχίζουμε με υπομονή, παρακάμπτοντας τα δύσκολα περάσματα της πλαγιάς. Πότε ανηφορίζουμε και πότε κατηφορίζουμε.
Σε λίγη ώρα το δάσος σταματά και αρχίζει το αλπικό τμήμα του βουνού. Με μαλακό χιόνι η πορεία είναι αρκετά δύσκολη και χρειάζεται προσοχή στα περάσματα ανάμεσα από τις πέτρες. Ευθεία μπροστά μας, αντικρίζουμε την «Μπατανόραχη» (2200 μ.) και αριστερά μας τα «Μαύρα Λιθάρια». Πολλά από τα βράχια έχουν ιδιαίτερο ανάγλυφο και μοιάζουν να έχουν διαμορφωθεί έτσι από τους παγετώνες. Δεξιά από την κορυφή “Μαύρα Λιθάρια” υπάρχουν αρκετά λούκια, από τα οποία θα μπορούσε κάποιος να ανηφορίσει προς την κορυφογραμμή.
Περίπου στη μέση της διαδρομής αρχίζουμε να ανηφορίζουμε έχοντας δεξιά μας πολλά βράχια. Σημαντικό είναι να βγούμε αρκετά πιο ψηλά και να τραβερσάρουμε για αρκετή ώρα. Σε κάποιο σημείο η πλαγιά ανοίγει πολύ και από πάνω μας αντικρίζουμε ένα πέρασμα ανάμεσα από βράχια, που μας επιτρέπει να βγούμε στην κορυφογραμμή. Δεν υπάρχει κανένα ορειβατικό σημάδι, οπότε καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί για να βρούμε το σωστό πέρασμα. Η ανάβαση σε αυτό το σημείο είναι απότομη και σε περίπτωση που το χιόνι είναι παγωμένο, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε κραμπόν και πιολέ.
Στο τέλος της απότομης πλαγιάς οδηγούμαστε σε ένα μικρό οροπέδιο. Η ψηλότερη κορυφή βρίσκεται ευθεία και αριστερά.
Η διαδρομή μαζί με την επιστροφή σε μαλακό χιόνι, διαρκεί περίπου 9 ώρες. Οι πλαγιές τόσο στα «Μαύρα Λιθάρια» αλλά και στις «Τρεις Τσούμπες» είναι αρκετά απότομες και η πιθανότητα για χιονοστιβάδες είναι μεγάλη σε περίπτωση που το χιόνι είναι πολύ.
Η διαδρομή έχει νερό μόνο στην πηγή «Τσάρες».
Η ευρύτερη περιοχή έχει πολλά ενδιαφέροντα σημεία και αξίζει να την επισκεφτεί κανείς. Προτείνεται για έμπειρους ορειβάτες, ειδικά όταν το βουνό έχει χιόνια. Η συγκεκριμένη χαράδρα -σε σχέση με την Βελίτσα- δεν περπατιέται συχνά, οπότε θα πρέπει να είμαστε ακόμη πιο προσεκτικοί.
κείμενο – φωτογραφίες: Πάνος Μπαμπαλούκας
επιμέλεια: Έλλη Κουρμουλή